In NRC zegt klimaatactivist Eva Rovers dat we wat betreft de klimaatverandering moeten stoppen met gapen, stoppen met het idee dat het toch niets uitmaakt wat we doen. Ze legt de noodzaak tot verandering niet bij bedrijven en overheden maar bij de burger. Die moet volwassen worden, serieuzer in de aanpak van het probleem. Ze zegt ook dat veel jongeren al zo ver zijn.

“Mensen die de noodzakelijke verandering niet overlaten aan politiek en bedrijfsleven door zich te verschuilen achter hun eigen zogenaamde machteloosheid, maar zich actief inzetten om het gapende gat tussen ideaal en werkelijkheid te verkleinen. […] ‘Mensen die beseffen dat ze leven op een extreem uitzonderlijke planeet, een onwaarschijnlijk intergalactisch toeval, en daarom met liefde alles in het werk stellen om het leven op die planeet te beschermen en te vieren.”

Wacht even. Jongeren die alles doen om… Voor een artikel over duurzaamheid in het personeelsblad las ik op internet over jongeren en duurzaamheid. Ja, ze willen de aarde redden, maar verbruiken wel veel stroom voor hun laptops, smartphones en game consoles, had het CBS onderzocht. En ze staan lang, lang onder de douche. Over afval op straat heb ik het dan nog niet gehad.

Jong als wij zijn proberen wij in elk geval ons steentje bij te dragen, door zuinig te zijn met water en elektriciteit (Roos, doe het licht uit!) en nauwelijks auto te rijden. Ook eten we vaker vegetarisch en als het vlees wordt is het bio; varkensvlees is in de ban. Vliegen beperken we tot één keer per jaar, is het idee, wat ons vooralsnog lukt. Alleen begin 2020 een vlucht naar Oostenrijk, waar we een volgende keer zeker de trein kiezen.

Wat ik maar wil zeggen: kom op met die G20-top. Maak afspraken en houd je eraan. Morgen start ik mijn basiscursus fotografie. Zin in. Al is het maar omdat ik opdrachten krijg die anders zijn dan wat ik meestal doe: fröbelen met lijnen en veel afwezigheid.