De laatste dagen van vader

Of meneer kwam sjoelen, wilde de dame van het verzorgingshuis weten, niet wetende dat mijn vader op sterven ligt. Ze schrok toen ze hem zag en nam lief afscheid. Dat doen meer mensen in het tehuis. Woensdag had de arts ons gemaand te komen, want zijn laatste uren waren aangebroken. Toen ik die dag vertrok nam ik afscheid, in het volle besef dat hij de nacht niet zou overleven. Maar hij was er vanmorgen nog en toen ik vanmiddag vertrok zei ik tot morgen.

De voortekenen kwamen drie weken geleden, toen de huisarts een familiegesprek wilde. Die uitslag bleek minder slecht dan gedacht, maar toch heeft het verval zich doorgezet; de laatste weken in versnelde pas. Hij ligt in bed, in de houding waarin de verzorging hem legt en hij krijgt morfine tegen de pijn. De doodssluier ligt al dagen over hem. We praten tegen hem, in de hoop dat hij het hoort, of ten minste beseft dat er mensen bij hem zijn. We wachten op het einde.