Wat rest

Gedurende de coronacrisis leken er twee noodlijdende groepen te zijn: de zorg die nodig ontlast moest worden en de horeca die een noodtap nodig had wilde het overleven. Van de twee zag ik in de Stemwijzer Amsterdam nog veel horeca terug, over terrasuitbreiding en ruimere openingstijden. De horecalobby is sterk. Een Stemwijzer is een gemakzuchtige oplossing, dus las ik verkorte versies van partijprogramma’s en dat hielp… een beetje.

In Amsterdam duiken stickers op straatnaamborden op, met this street stands with Ukraine: do you? Ik sprak ervoor met twee dames die ook klaarstonden voor de les bodycombat. Nee, ze vonden die openlijke steun mooi, wat ik ook vind, maar niet opgelegd door anderen. Een van hen was de dag ervoor naar de manifestatie op De Dam gegaan. Mooi, zei ik. En dat het toch apart was dat we na twee jaar corona – als toppunt van de geïndividualiseerde maatschappij – plots gemeenschapszin beleefden, ook al is de aanleiding verschrikkelijk. En dat vonden ze wel mooi gezegd, waarna we gingen sporten.

Ik was me er de tiende maart zeer bewust van dat mijn vader een maand geleden overleed. De uitvaartonderneming zal zijn as inmiddels hebben verstrooid, in Heerhugowaard waar hij is gecremeerd. Ik weet niet veel over Heerhugowaard. Het lijkt me een rustig dorp, zeer geschikt voor asresten.