Ontmoette op mijn “vaste werkplek in Rotterdam (ik ben vaker in Den Haag) een collega die ik door corona twee jaar niet had gezien. Het gaat hem goed. Hij zei dat hij met anderen sprak dat dat thuiswerken prima bevalt maar dat ie het mist om aardige collega’s te spreken, waarbij hij mij noemde, wat ik dan maar voor waar aannam en ik vind hem ook aardig dus dat scheelt. Ik was naar Rotterdam voor mijn stagiair die een presentatie gaf over zijn scriptie. Het was mijn eerste stagiair. Maandag een gesprek met de volgende. Ik leer ervan.
Vandaag deed ik weinig. Op de weg terug, met een weer tegenvallende prestatie van de NS, dacht ik aanvankelijk aan een verloren dag, want nauwelijks iets opgeleverd, maar “iets maken”, productief zijn, is maar het halve kantoorwerk. Relaties onderhouden is minstens zo belangrijk. Ik sprak oude bekenden en ontmoette nieuwe collega’s zodat het al met al een zinvolle dag werd. Opmerkelijk: als ik mijn naam noem zie je mensen denken dat ze hem eerder hoorden. Of het een waarschuwing is of een goed teken laat ik in het midden.