Snipverkouden

Soms zit ik mijzelf flink in de weg, zoals maandag toen ik bars reageerde op een normaal verzoek van een collega. Ze belde dat dat niet kon en ze had gelijk, dus excuses. Waarom ik zo reageerde? Geen idee. Misschien opgekropte ergernis, dat ik vind dat het op het werk nog niet naar behoren loopt. De rest van de week was ik voorbeeldig (denk ik). Ik deed in elk geval mijn best om voor alles open te staan, wat lukte.

Gisteren lekker gefietst, wat ik moest vandaag bekopen. Niet zozeer qua conditie, maar ik ben nu snipverkouden. Heel de dag watten in het hoofd en misschien wel dozijnen zakdoekjes vol gesnoten. Gatver.

Ik ben nooit bang voor emoties, merkte ik weer bij de Netflix-miniserie From Scratch. Wat begon als een cliché-romkom werd een goed drama, waarbij de mannelijke hoofdpersoon kanker kreeg en stierf. Of ik het ziek zijn herkende, of dat de dood van mijn vader in februari meespeelde .. wie zal het zeggen, maar het was grienen, een brok in de keel. En veel zakdoeken.

Ik heb de productie van mijn bundel Onder de slaapboom even stilgelegd. Het kan scherper in beeld, evenwichtiger in opbouw, dus terug naar de tekentafel. De basis is gelukkig goed.