Of we een cijfer konden geven, zei een vrij felle, louter Engelssprekende dame, bij het verlaten van de IDFA-film Antonia Antonia. Gaat je geen donder aan dacht ik. Ik moet het even laten bezinken. Ik vroeg als afleidingsmanoeuvre of ze misschien Nederlands sprak, wat ze niet deed, waarna ze bleef aandringen. De aardige documentaire over een jongedame die kunstenares wil worden, kreeg van lieverlee een zeven (hoogste waardering) om er maar vanaf te zijn.
Je ziet het de laatste jaren veel, dat je overal direct op moet reageren, een cijfer moet geven voor de geleverde dienst. Het gebeurt bij online aankopen, de sportschool, musea, toiletbezoek. Het is dolgedraaide marketing, alsnog proberen de tendenzen van een doelgroep te begrijpen, dus doe ik er liever niet aan mee. O ja, er zijn nog die bejaarden die namens de NS willen weten met welke kaart je reist. Vroeger sputterden ze bij een nee nog tegen, dat het anoniem was en dat het maar om de kaart ging. Dat verzetje gunnen ze me niet meer. Ze lopen nu met een klikker langs de rijen, koppen tellen.
Mijn schoonvader is verhuisd van Bussum naar Kortehoef. De familie heeft al twee keer grondig huisgehouden en vandaag een derde keer en ik mocht mee voor het zware werk. Ik kan dat goed: dingen weggooien. Waar anderen sentimentele waarde zien, zie ik troep. Het hielp enorm toen we vader Van der Schaaf moesten verhuizen naar het verzorgingstehuis. Gisteren, 12 november, zou hij 89 jaar zijn geworden. Maar vandaag hield de schoonfamilie me handig weg van het selectieproces, zodat elk voorwerp door de ballotage ging. Nu ja, dan maar sjouwen en niets vragen. Kan ik ook heel goed.
Ik heb mijn bundel weliswaar klaar, maar ben nog niet tevreden. Op inhoud kan het sterker (minder praten, meer zeggen) en ik vind de titel niet passen. Gelukkig zei de uitgever dat ook hij niet direct aan de slag kan, want de vormgever is verliefd en meer reden voor uitstel heeft een mens niet nodig.
Mark van der Schaaf 