Dit delen:

Schreef ik al dat ik mijn Twitter-account heb opgezegd? Nanne Nauta riep daar op Facebook toe op vanwege Elon Musk, wat ik een goede reden vond om het toch al niet gebruikte account definitief op te zeggen.

Ik las over de midterms morgen in de Verenigde Staten, dat als de Republikeinen winnen – en daar ziet het naar uit – dat het snel over is met de bewapening van Oekraïne. Wat dat betekent voor de oorlog valt niet te overzien. Of durft Europa eindelijk naar voren te stappen? En wat dat betreft, wat doet Duitsland, dat zo omzichtig handelt?

Bij de LidL verkochten ze zowaar Morgon, een cru de beaujolais, die we direct soldaat maakten. Een aanrader, voor 7,99 euro.

Dit delen:

Voor ons bezoek aan het Groote Museum (de nieuwste aanwinst van Artis) wilden we lunchen bij De Plantage, waar het ramvol zat. Op de app stond dat er nog plek was voor twee, om 13.15 uur, dus om 13.10 uur vonden we het niet nodig alsnog te reserveren. Maar we kregen te horen dat er geen plek was. Dus naar de hamburgertent ertegenover. Ik heb het niet zo op Nederlandse horeca. De kwaliteit is vaak goed, maar de prijzen zijn te hoog. Voor twee hamburgers, twee cola en één friet betaalden we veertig euro. Ik kan de vergelijking met Spanje niet maken, want daar woon ik niet, maar het mag Spaanser, eerlijker zou ik zeggen.

Vandaag opnieuw naar bodycombat gegaan, door de enorme spierpijn heen gesport, maar de hamstring rechts voelde niet lekker. Maar ik dacht, de enige slechte workout is de workout die je niet doet, waarna ik niet snel een Nederlands alternatief vond voor dat Engelse woord.

Heb hard gewerkt aan een nieuwe opzet voor de bundel Onder de slaapboom, wat van lieverlee iets volledig nieuws werd, met als werktitel Geluid van Vrouwenvel. Het is een stream of consciousness, één lang prozastuk, of beter, proëzie. Ik strooi er haiku door, die geen haiku zijn, wat mij dan weer enorm pleziert.

Godverde…

Vanmiddag kwam ik erachter dat ik gisteren mijn portemonnee bij Amsterdam Amstel heb verloren; het moet daar wel, want ik heb nog de treinreis uitgecheckt. Dus direct alles geblokkeerd en nieuw aangevraagd: bankpassen, rijbewijs, creditcard, mijn ov-kaart van het werk. Naast dat het erg onhandig is, kost het me onnodig geld, met de kosten voor de nieuwe passen, rijbewijs et cetera. Ook had ik op mijn privé-OV-kaart recent 70 euro gezet. Een voordeeltje: mijn rijbewijs wordt net tien jaar verlengd.

Vanmorgen sinds een halfjaar weer aan bodycombat gedaan, wat redelijk ging. Hoeken (de boksbeweging) ging niet fijn, door mijn frozen rechterschouder. Maar die ontdooit, zonder fysiotherapie.

Woensdag was ik naar Almere voor een interview. Ik had het online kunnen doen, maar wilde mijn oude stad zien, zonder enige heimwee. Het waaide hard, wat de stad geen goed deed. Het oogde als vanouds kaal en verlaten. Almere verandert niet, dacht ik, er komt enkel stad bij.

Naschrift: de portemonnee is terecht. Zat in een andere jas waarin ik wel zocht maar niet goed. Sukkel ben ik. Een grote.

Snipverkouden

Soms zit ik mijzelf flink in de weg, zoals maandag toen ik bars reageerde op een normaal verzoek van een collega. Ze belde dat dat niet kon en ze had gelijk, dus excuses. Waarom ik zo reageerde? Geen idee. Misschien opgekropte ergernis, dat ik vind dat het op het werk nog niet naar behoren loopt. De rest van de week was ik voorbeeldig (denk ik). Ik deed in elk geval mijn best om voor alles open te staan, wat lukte.

Gisteren lekker gefietst, wat ik moest vandaag bekopen. Niet zozeer qua conditie, maar ik ben nu snipverkouden. Heel de dag watten in het hoofd en misschien wel dozijnen zakdoekjes vol gesnoten. Gatver.

Ik ben nooit bang voor emoties, merkte ik weer bij de Netflix-miniserie From Scratch. Wat begon als een cliché-romkom werd een goed drama, waarbij de mannelijke hoofdpersoon kanker kreeg en stierf. Of ik het ziek zijn herkende, of dat de dood van mijn vader in februari meespeelde .. wie zal het zeggen, maar het was grienen, een brok in de keel. En veel zakdoeken.

Ik heb de productie van mijn bundel Onder de slaapboom even stilgelegd. Het kan scherper in beeld, evenwichtiger in opbouw, dus terug naar de tekentafel. De basis is gelukkig goed.

Mijn kat is dood

Ik was me in sportschool aan het omkleden, sprak kort met een bekende die lekker had gesport, toen een jonge jongen tegen mij zei: ‘Mijn kat is dood. Hij is gestorven in de armen van mijn moeder. We hebben hem heel heel vaak geaaid en toen opeens deed ie zo,’ waarna hij nadeed dat hij verstijfde. De kat was pas dertien jaar, zei hij nog, wat heel jong was. Ik vroeg hem of hij een nieuwe kat wilde, maar dat wist hij nog niet. Ik ging verder met omkleden. Plots weer de jongen. ‘Mijn kat is dood. Hij is gestorven in de armen van moeder…’ Ik zag toen pas dat zijn ogen wat naar binnen stonden.

Op de weg naar buiten sprak ik enkele andere bekenden van bodycombat. Ik deed ze uit de doeken waarom ik een halfjaar uit de running was (frozen shoulder, fietsongeluk) en dat ik het volgende week weer probeer. Goed zo. Het is chaos op links (in de zaal), zeiden ze grappend. Sinds jij daar niet meer staat, weet niemand zijn plek.

In NRC ziet oud-crisisdiplomaat Robert Serry dat Rusland de oorlog in Oekraïne niet kan winnen, maar ook niet mag verliezen. De vraag is ook: kan Oekraïne winnen? Serry: ‘Wat als Oekraïne […] weliswaar een groot deel van zijn doelstellingen heeft bereikt, maar herovering van alle bezette gebieden te grote verdere schade en pijnlijke verliezen met zich meebrengt? Wat als bijvoorbeeld herovering van de al sinds 2014 bezette gebieden in het oostelijke Donbas gebied te grote offers vraagt?’

Professioneel

Woensdag kreeg Roos de vierde coronaprik en ik mocht hem gisteren halen. En die duvelse GGD was snel, want vandaag al stond ie in de corona-app. Ook professioneel: het advies van de lijstenmaker voor het schilderij dat we vorige week kochten. Bij het verwijderen (deed ze handig) van de lelijke, te grote lijst kwam de naam van de schilder tevoorschijn: Ter Reehorst. Het kan Carel Hubertus ‘John’ ter Reehorst zijn, geboren te Amsterdam 1901 en overleden in 1985, of zijn vader Wim ter Reehorst. We vermoeden de eerste, zonder te weten waarom.

De nieuwe lijst kost evenveel als het schilderij, maar ach, een kniesoor.

We wilden naar Amsterdam Noord, neuzen bij Van Dijk en Ko, maar botsten op het Amsterdam Dance Event, dat ons de weg blokkeerde met een kaal ogende parade en met feestgangers die massaal Het IJ wilde oversteken. Dan maar door naar het Houthavenveer, dachten we slim, maar ook daar een sliert. Gezien de geestdodende beats, begrepen we de nood aan geestverruimende middelen.

Voor mij volstond Ukase van John Asbery, in A Worldly Country

Ukase
And as you were indulging in the thesaurus,
or, more precisely, being indulged,
the word-rabbits came hippity-hopping along.
Soon it was dusk. The weary river passed
to ask you the same song over again; the birds
(who knew it all by now) were silent;
and it was time to mold the analytical
to the time-sensitive. That is,
to say that it had happened and we were
no worse for it. Indeed, the sky
and nearby barns seemed about to chime
as we were getting our stuff together, ready
to leave, as always, though not quite decided
what tributes to accept, if night should bring any.

What a chump! Excuse me …
It is to the wind and the windflowers I address these
afterthoughts, if they can be dignified
as such. And I digress, too,
in the gloaming where all can be finessed
as we are incurably, undeniably aging,
only I can’t tell what that feels like–
It’s so true! Not when, but if.
But we’ll know it before it happens–we’ll
recognize us from the way we look at each other,
not from any urgent movement forward
or anything like that.

Vooral het laatste deel van de tweede strofe spreekt me aan. In een wat amateuristische vertaling wordt het dit:

En ook ik dwaal af,
in de schemering waar alles kan worden verfijnd
omdat we ongeneeslijk, onmiskenbaar ouder worden,
alleen kan ik niet zeggen hoe dat voelt–
Het is zo waar! Niet wanneer, maar als.
Maar we zullen het weten voordat het gebeurt–we zullen
elkaar herkennen aan de manier waarop we naar elkaar kijken,
niet van een dringende beweging voorwaarts
of iets dergelijks.

Eerste avondmaal

Ik ging in het bedrijfsrestaurant aan het lange eind van een tafel zitten, waar enkele collega’s zaten. Ze zeiden dat het niet nodig om daar zo alleen te zitten, en of ik Jezus was. Ik snapte dat niet goed, maar moest snel aan het werk en grapte dat het toch maar mijn laatste avondmaal was. En alles leuk en aardig, maar hoe zat het met dat eerste avondmaal? Zouden alle discipelen er bij zijn geweest? Wie niet? Was het een potluck dinner waarbij iedereen zelf wat moest meenemen? Ja, Jezus had je er graag bij. Die kon immers water in wijn veranderen. Maar ook dan… wat kreeg je in het glas? Een stevige Italiaan? Een fletse uit Israël?

Ik kreeg voor de vakantie van Luca Deutinger een poëziebundeltje met de titel 23, naar wat ik begrijp het huisnummer is waar Luca en haar vriendin de dichteres Daniella Verschuur in Berlijn woonden. Ik ben niet heel goed in beoordelen of iemand goed is (ik zie wel snel wat erg slecht is) en het bundeltje in corps vier is haast niet te lezen en het bevat enkele zetfouten, maar het geluid dat Daniella laat horen is krachtig, samengebald en ze is rijk in haar taal. Luca maakte er schetsen bij, wat het geheel uniek maakt; er zijn maar zes exemplaren. En ik heb er één.

Bomen

Ik was een beetje gerustgesteld toen ik las dat Poetin geen conflict wil met de NAVO, wat zou leiden tot een wereldwijde ramp. Maar Oekraïne heeft daar niets aan. En ik begrijp dat dergelijke uitspraken horen bij een informatieoorlog die al jaren duurt, niet pas acht maanden.

De eerste week na de vakantie heb ik goed doorstaan. Mag een interview doen met de Nationale ombudsman, maar tijd vinden – een halfuurtje maar – is lastig.

In de tram werd een oudere heer boos op de conductrice. Hij schreeuwde dat ze hem niet voor de gek moest houden en besloot met ‘troela’. Lang niet gehoord. Evenals het woord stokebrand, dat gold voor de Bosnische president Milorad Dodik.

Gisteren een schilderij gekocht. Een Scandinavisch ogend winterlandschap met bomen. We hadden hem eerder gezien (in een zaak waar ze kunstbloemen verkopen) maar aarzelden. Bij binnenkomst bleek het schilderij groter dan gedacht. Wel gaan we de lijst vervangen. ‘We hebben blijkbaar iets met bomen,’ merkte Roos later op, doelend op twee eerder aangeschafte werken.

Begin vorige week de laatste handtekeningen gezet voor ons appartement in Weesp. Nu is het wachten. Mensen die het voor het eerst horen, begrijpen niet dat we van de Prinsengracht vertrekken. Dat je zo’n plek verlaat…

Korte termijn

De start van de werkweek viel mee, met een overzichtelijk aantal ongelezen mails, waarin slechts enkele vragen, zonder spoed. Die kon ik vandaag in alle rust doen. Vanaf morgen is het volle bak, te beginnen in Den Haag.

Het 25-jarig huwelijksdiner van Kathy en Ton afgelopen zaterdag veranderde in een feestje toen er jaren 80-disco werd gedraaid. Er werd gedanst, waarbij een licht aangeschoten of enthousiaste (ik zie het verschil nooit) tante mij de dansvloer op trok. Grappig.

Ik kwam er sowieso met een goed gevoel vandaan. De misselijkheid van de dag ervoor was weg en huwelijksman Ton toonde me zaken die me positief stemden. Energiebedrijven bijvoorbeeld proberen elektriciteitsmasten onder de grond te krijgen (geen horizonvervuiling) en voor de gasvelden die geen gas meer zullen pompen, is hergebruik voor elektriciteit een serieus alternatief. Ook sprak ik met ‘zwager’ Theo over de zeer eigentijdse want narcistische architectuur van het depot van Boymans Van Beuningen (spiegelwand, een maatschappij die eerst zichzelf wil zien, dan de kunst).

Theo heeft het drukker dan ooit, met onder meer een Leitbild (toekomstbeeld) voor Flachau. Als Amsterdammer heb ik daar niets aan, maar nadenken over de stedelijke omgeving over zeg dertig jaar is verstandig. In Europa is al zo veel korte termijn, te veel snel gewin.

Nog maar net terug van vakantie en de eerste weekendtrip is al geboekt, medio december. Voor ons is dat langetermijndenken.

De kibbeling op het strand van Bloemendaal aan Zee gisteren was niet te vreten.

Ongemak

Roos kon niet mee op bezoek naar broer Robbert, omdat ze zich slecht voelde. Ik ging er heen om een handtekening te zetten rond de financiën van vader en kreeg er een aangename namiddag voor terug. Om middernacht echter was ik aan de beurt, met overgeven en uren geen slaap. Rond half zeven dommelde ik eindelijk in.

Ik ben niet in optimale vorm voor het diner dat Ton en Kathy vanavond geven voor hun 25-jarig huwelijk.

Heb me gisteren gewaagd aan een oudere novelle van Abdelkader Benali: ‘Het blauw van de zee en het blauw van de stad.’ Ik las eerlijk gezegd nooit eerder iets van hem en zal het voortaan laten. Een mens kan slechts een beperkte hoeveelheid overdadig proza aan.

Kunstroute

Wie veel Hockney verwacht bij Hockney’s Eye in Teylers Museum zal teleurgesteld zijn. Er hangen enkele geschilderde portretten, drie iPad-tekeningen, twee landschappen en dat is het. Een bezoeker merkte op dat het rommelig was, wat klopte.

Foam brengt Foam Talent, wat net zo goed Foam Divers had kunnen heten, door de sterke focus op inclusie. Ik houd er van uitgedaagd te worden, wat bij deze expositie niet gebeurde (of ik liet het niet toe…). Wat je tegenwoordig veel ziet: archiefmateriaal als de Grote Ontdekking. Ook Huis Marseille ontkwam er niet aan. Nhu Xuan Hua daarentegen was verrassend.

Gisteren de verjaardag van Roos gevierd: bescheiden, met (o armzaligen) een taartje in de Ikea, want er waren servetten nodig, en ’s avonds een serieuzer bezoek aan restaurant Kyo.

Eergisteren was mijn racefiets eindelijk gerepareerd, zodat ik na een maand weer aan de bak kon, met vandaag een herhaling, ondanks de forse windkracht. Ergens deze maand ben ik conditie verloren, aan de kust, op een terras, in een restaurant. Voor de eerlijke vinder wacht een beloning.

We leven bij de dag, zonder plannen vooraf, zoals dat hoort bij vakantie.

Onder de slaapboom

Sinds de terugkeer uit Spanje slapen we ons suf; zelfs Roos deed de eerste dagen dutjes, wat ze nooit doet. We wijten het aan het slechte, te smalle bed in Malaga. Voortaan is een groot, breed bed de norm.
Met begin deze week veel regen in het vooruitzicht besloten we Duitsland niet aan te doen; zelfs al zijn de vooruitzichten nu beter. Maar ons verblijf in Spanje heeft genoeg gekost en ook wij merken de inflatie. Zo is onze gasrekening met honderd euro per maand verhoogd, zelfs al gebruiken we meetbaar minder.

Op de sportschool sprak iemand me aan, met ‘hee Mark, leuk je hier te zien.’ Ik aarzelde want ik kende haar niet, waarna ze zei dat ik toch Mark was, van Hunkemöller?! En toen ik ontkende, dat ik op hem leek, als twee druppels water. Ik zocht op LinkedIn en kwam bij deze Marc uit, op wie ik niet lijk.

De sloop van de Rabobank in Weesp is klaar, zodat de bouw van De Hofdame kan beginnen. We moesten enkele bouwtekeningen accorderen en kregen ons nieuw adres, aan de Prinses Irenelaan. De oplevering staat nu voor het tweede kwartaal 2024.

De afgelopen maand heb ik met veel geduld zinnen verzameld, van tv, uit kranten, van het internet. Van al die zinnen heb ik (met eigen bedenksels) een nieuwe bundel gecomponeerd: onder de slaapboom. Hij komt uit bij Uitgeverij crU van Nanne Nauta en daar ben ik natuurlijk blij mee.

Vliegschande

‘Nach Auschwitz ein Gedicht zu schreiben, ist barbarisch’, zei socioloog Adorno. Wat zou het kantelpunt voor massatoerisme moeten zijn, van nooit meer toerisme na? Had dat de Ardèche in de jaren zeventig moeten zijn toen Fransen ‘NL go home’ op de muren kalkten en er aanslagen werden gepleegd op makelaars die zaken deden met Nederlanders? Moesten dat de aanslagen in Luxor in 1997, Bali 2002 of Mumbai 2008 zijn waarbij velen het leven lieten? Welke excessen leidden tot verandering?

Niets van die narigheid voor ons (ik weet, het vergelijk met die verschrikkingen kan niet). Ook geen schimmel op de muren, smerige wc’s, overboekt of Help Vakantieman. Malaga was aangenaam. Maar de vanzelfsprekendheid van een normaal reisverloop is weg. Dat kwam door het vertrek van Schiphol, het teleurstellende appartement, de KLM die de terugvlucht spontaan annuleerde en de verhuurder die op onze vertrekdag een taxi zou regelen, wat ie niet deed, zodat we naar het centrum moesten rennen voor een taxi. Het lukte net. Ook dacht hij dat we tot 17 september hadden geboekt, zodat er een reeële kans was dat er halverwege nieuwe verhuurders zouden zijn in ons appartement. Elke reis kent tegenslag, maar dit keer was het veel. De verandering: voorlopig niet meer vliegen, uit vliegschande (of -schaamte).

Toch was Malaga fijn. Alle dagen prachtig weer, veel musea bezocht (op de laatste dag twee nieuwe), heerlijk ontspannen en lekker gegeten. En het tussendoor-Concerto de Aranjuez was goed, door het symfonieorkest, niet door gitarist Pepe Romero (78 jaar) bij wie de virtuositeit uit de vingers is gegleden. Hij lijdt aan het John Miles-syndroom: een muzikant die niets anders kan spelen dat dat ene nummer.

Kafkaiaanse Luchtvaart Maatschappij

‘Het spijt ons u te moeten mededelen maar uw vlucht van maandag 26 september is geannuleerd.’ Zonder opgave van redenen. De KLM permitteert zich tegenwoordig heel veel. Een paar uur later kwam de mail dat we wel op de 29ste konden vliegen. Alsof de vlucht de enige kosten zijn. En zie het extra verblijf maar terug te vorderen, plus de extra onkosten. Gelukkig hadden we onze terugvlucht op zondag met EasyJet snel geboekt. Hoe dan ook verlies je geld. Het viel rauw op ons dak, maar we zijn na anderhalve week ontspannen goed bestand tegen stress.

Gisteren toch naar Cordoba gegaan, per trein. Ik bezocht voor het eerst de Mezquita en vond het indrukwekkend. Dermate dat ie wat mij betreft als wereldwonder wordt beschouwd. En misschien is het tijd om die lijst eens te vernieuwen. Waarom staat de Borobudur er niet op?

Er staan voor Malaga nog een paar musea op de lijst, waarvan vandaag het Museo Ruso. Van de vorige keer herinnerden we ons de socialistische kunst. Zou die collectie nog te zien zijn? No Russian art, antwoordde de kaartjesverkoopster, en we begrepen waarom. Als alternatief kregen we eindeloos veel Picasso, wat prima is, maar we hebben al zo veel werk van hem gezien en hebben even geen puf meer voor Picasso.

Vanavond het Concerto de Aranjuez, in de Plaza de Toros de Malagueta.

Traag en loom

Komt het op slapen in Malaga aan, dan zijn Roos en ik circus Toni Boltini, wat niets met seks te maken heeft, maar alles met een gemankeerde trapeze-act door onze pijntjes. Roos zit met haar rechterbeen, ik met mijn frozen rechterschouder. Als we ‘s nachts omdraaien en woelen gaat dat met veel moeite en gesteun. Het helpt ook niet dat we in een bedje van 140 bij 180 slapen.

Eergisteren dineerden we met een vriendin (en haar vriendin) van Roos, die ook twee weken in Malaga is. Vooraf bezochten we het Carmen Thyssen Museum, dat elke zondag (zoals de meeste musea hier) na 16.00 uur gratis toegang biedt. Toch 10 euro p.p.; geld dat we liever besteden aan lekker eten en drinken.

De dagen worden traag, heerlijk loom.

Vroeg me af of de oorlog in Oekraïne er baat bij zou hebben gehad als Poetin was uitgenodigd voor de begrafenis van koningin Elizabeth. Niet dat hij die eer verdient, maar het mannetje wil erkenning als staatshoofd, voor vol worden aangezien.

Geen probleem

Of we wat geld voor hem hadden, vroeg de fluitspeler die niet speelde. En niets was no problem. Want hij had zelf genoeg problemen, vooral een drankprobleem, zei hij, om direct naar de volgende tafel te gaan.

Jorge Rando heeft een museum in Malaga. Een mooi museum zelfs, waarin hij jammer genoeg enkel eigen werk heeft hangen. Expressionistisch werk met een boodschap, over de armoede in de wereld, God, moeders en een sectie Afrika, met veel doodzieke kinderen. Zoals een nageschilderde foto waarop een gier staat met naast hem een kind dat sterft. Kort bezoek. Daarna snel naar het Museum Dali.

Noem het een gave, maar ik kan overal (als het maar niet smerig is) mijn gevoeg doen. Vooral in musea laat ik sporen na. Roos kan het wonderlijk genoeg altijd ophouden tot thuis.

Een fietstocht vandaag bracht ons eerst oostwaarts, waar we een restaurant werden ingelokt waar de goedlachse ober ons zijn duurste vis aansmeerde. Wat geen probleem was, want de gebarbecuede dorade was overheerlijk en de wat hogere prijs (voor Spaanse begrippen) waard. Zelden zo’n lekkere vis gegeten. Twee kilo maar liefst. Na de vis westwaarts gefietst voor ergens een ijsco. Fietsen in Spanje is gek voor Nederlanders. Fietspaden stoppen plots, waarna je wordt geacht op de stoep te fietsen, die ook vaak stopt. Nu ja. Het ging.

Bij het visrestaurant een kop koffie gedronken. Onze suiker zat in zakjes met citaten van Nietzsche en Groucho Marx. Kom daar eens om in Nederland.

Luctor et emergo

Schiphol is ronduit belachelijk geworden. Met zijn ellenlange wachtrijen. Er waren te veel mensen in paniek omdat ze hun vlucht niet gingen halen, als de maatschappij de vlucht niet zelf al had geannuleerd. De stress ging ook niet aan ons voorbij, ook al probeerden we er luchtig onder te zijn. “Kijk, bij Nieuw Vennep gaat de rij al draaien” en eenmaal in de rij terug hadden we de Kaap de Goede Hoop gerond.

Het appartement in Malaga valt erg tegen: toch te ver van het centrum, zonder buurtkroegjes of restaurants. Verder is de inrichting karig, gedateerd en veel is kapot. De verhouding prijs-kwaliteit is ronduit slecht; alle goede recensies ten spijt. We overwogen dan ook te verkassen. Vooral omdat Roos veel pijn had bij het lopen. Vanuit deze plek de stad verkennen zou niet gaan. Gelukkig ging het lopen vandaag zonder pijn, zodat we alsnog een goede dag beleefden.

We hebben buspassen gekocht – heel goedkoop hier – en hebben zo heel de stad binnen ons bereik. We haalden ons hart op in het CAC, aten pinxtos, dronken er wat bij en later nog wat en hervonden onze schwung. Het CAC is trouwens gratis. Ik vind dat het zo hoort. Musea in Nederland worden toch al zwaar gesubsidieerd. Maak ze volledig gratis. Zul je zien dat je meer mensen trekt, meer dan het witte seniorenpubliek waartoe ik ook hoor. Hier in Malaga waren er vooral veel jongeren…

Vandaag is wereldchocoladedag. We doen er niet aan mee (nooit).

Brabantse dagen

Het bedrag om mijn kapotte fiets te repareren viel enorm mee, namelijk 331 euro. In zekere zin had ook de fiets een engel op zijn schouder. Ik was blij met het relatief kleine bedrag omdat je nooit zeker weet dat de schadeberokkenaar wel betaalt. Temeer hij aangaf het buiten de verzekering om te willen doen voor zijn no claim. Maar ik stuurde hem een appje, waarna hij het geld direct overmaakte. Zaak gesloten. Dat wilde hij nog wel bevestigd krijgen in de app, wat ik deed.

Vandaag was ik in Den Bosch, voor mijn eerste overleg rond mediaproducties van de politie. Ik kende de meeste collega’s van andere ontmoetingen en voelde me senang. Ik denk zelfs dat ik een goede bijdrage leverde. In het Bossche kregen we vanzelfsprekend een bol bij de koffie, waarmee ik mijn jaarvoorraad slagroom in één keer binnen had. Op de weg terug keek ik nog naar een bakker voor worstenbrood, wat niet lukte omdat ik een trein wilde halen. U begrijpt mijn haast. Brabantse dagen mogen niet te lang duren.

Ik kreeg een mail over de MuseumDepotShop waar je kunst kunt kopen die uit de gratie is geraakt.

Mijmer de mijmer

Heerlijk toch, dat dichter-vrienden Gert, Nanne en Ton volgende maand in Den Helder willen afspreken, omdat daar – zoals ze chatten – oude vrouwen zouden zijn. Ik word hard geconfronteerd met mijn seniorenbestaan, maar zij zijn ouder. Gelukkig reikt mijn ambitie niet verder van oude vrouwen, dus wat dat betreft is Den Helder een goede keuze.

Vandaag bezochten de kinderen het graf van moeder Pam, die sinds 4 september 2016 rust op de begraafplaats van Bussum. Het graf werd ontdaan van onkruid, nieuwe planten werden geplant en we vonden dat de tijd snel ging; alweer zes jaar geleden. Daarna koffie bij Kathy en Ton; de laatste niet de dichter-vriend, maar ook erg aardig.

Roos en ik gingen naar het Singer Laren, dat je sinds de verbouwing een serieus museum kunt noemen, met een uitgebreide collectie. Vooral het werk van Vlaming Théo van Rysselberghe was een verrassing.

Nog een weekje voor we met vakantie gaan. De voorpret is in gang gezet.

Banaal

Tegenwoordig heet zoiets een lifehack, maar het zijn gewoon huis-, tuin- en keukentips. De mijne: geen fruitvliegjesvanger van HG (werkt niet) maar een glaasje sherry, waarin ze gegarandeerd een zalig einde vinden. Banaliteit is het eiland der gelukzaligen.

Vond de directeur van het Formule 1-circuit aanmatigend, met zijn uitspraak dat als je 38 rechtszaken wint je blijkbaar iets goed doet. De tendens in Zandvoort is Trumpiaans: je bent voor of tegen en o wee als je tegen bent, merkte een gemeenteraadslid. Het nationalistisch sentiment, met Max Verstappen als boegbeeld, wordt op de spits gedreven, zoals tegenwoordig zo vaak gebeurt. En dan wordt die gast ook nog benoemd tot officier in de Orde van Oranje-Nassau.

Woensdag ging ik aan het werk, omdat ik vond dat het wel kon. Ondanks de blauwe plekken, stramheid en schaafwonden. Gisteren in een Teams-vergadering vertelde ik mijn verhaal nog eens – taxi door rood, ik geschept – waarna een collega later mailde dat het goed was om te horen dat ik ongeschonden was…

In Weesp beginnen ze vandaag met de sloop, waarvoor we van harte waren uitgenodigd om dat bij te wonen. Maar zeg nu zelf: daar is toch niets aan? Of is dat wel leuk: met een bouwhelm op een glaasje drinken op een voorspoedige bouw? Het kan ook te banaal.