‘Nach Auschwitz ein Gedicht zu schreiben, ist barbarisch’, zei socioloog Adorno. Wat zou het kantelpunt voor massatoerisme moeten zijn, van nooit meer toerisme na? Had dat de Ardèche in de jaren zeventig moeten zijn toen Fransen ‘NL go home’ op de muren kalkten en er aanslagen werden gepleegd op makelaars die zaken deden met Nederlanders? Moesten dat de aanslagen in Luxor in 1997, Bali 2002 of Mumbai 2008 zijn waarbij velen het leven lieten? Welke excessen leidden tot verandering?
Niets van die narigheid voor ons (ik weet, het vergelijk met die verschrikkingen kan niet). Ook geen schimmel op de muren, smerige wc’s, overboekt of Help Vakantieman. Malaga was aangenaam. Maar de vanzelfsprekendheid van een normaal reisverloop is weg. Dat kwam door het vertrek van Schiphol, het teleurstellende appartement, de KLM die de terugvlucht spontaan annuleerde en de verhuurder die op onze vertrekdag een taxi zou regelen, wat ie niet deed, zodat we naar het centrum moesten rennen voor een taxi. Het lukte net. Ook dacht hij dat we tot 17 september hadden geboekt, zodat er een reeële kans was dat er halverwege nieuwe verhuurders zouden zijn in ons appartement. Elke reis kent tegenslag, maar dit keer was het veel. De verandering: voorlopig niet meer vliegen, uit vliegschande (of -schaamte).
Toch was Malaga fijn. Alle dagen prachtig weer, veel musea bezocht (op de laatste dag twee nieuwe), heerlijk ontspannen en lekker gegeten. En het tussendoor-Concerto de Aranjuez was goed, door het symfonieorkest, niet door gitarist Pepe Romero (78 jaar) bij wie de virtuositeit uit de vingers is gegleden. Hij lijdt aan het John Miles-syndroom: een muzikant die niets anders kan spelen dat dat ene nummer.
Mark van der Schaaf 