Ongemak

Bij de koffie gekeken naar close up, dat naar aanleiding van het overlijden van Anthon Beeke de documentaire uit 2011 Anthon Beeke – van slagersjongen tot grafisch ontwerper herhaalde. Beeke was een Nederlands bekendste (en beste?) grafisch ontwerpers. Anthon werkte in de jaren 70 voor Total Design, wat in 2002 mijn werkgever werd, maar dat is de enige overeenkomst tussen ons. Hij gaf mede vorm aan mijn jeugd, als ik de posters zie die in het programma voorbijkomen.

Wat me opviel: de moraal was losser. Een alfabet van naakte meisjes, rauwe erotiek, zoals voor de posters voor toneelgroep Amsterdam … het kon, werd getolereerd. Kom daar nu eens om. Seksualiteit lijkt verbannen. Pitspoezen mogen (gelukkig) niet meer, genderneutraal wordt normaler, maar tegelijkertijd laat Facebook geen enkel naakt meer toe, ook niet van eeuwenoude schilderijen. Recent was er nog ophef over een schilderij uit 1938: Thérèse Dreaming van de Frans-Poolse schilder Balthus, dat in het New Yorkse Metropolitan Museum of Art hangt. Het is een portret van een meisje dat op een stoel zit en één been optrekt, waardoor haar ondergoed te zien is. De klacht was dat dit schilderij ‘voyeurisme’ zou promoten.
Misschien beleven we een nieuw puritanisme.

Gelukkig is er de poëzie, waarin het onzegbare nog wel ruimte heeft, het ongemak. Dat laatste kon je in de begintijd van Nederlandstalige flarf gerust overlaten aan Erwin Vogelezang. Naar aanleiding van de publicatie van Flarf, een bloemlezing (2007) was er in Utrecht een optreden, waar hij de zaal choqueerde met een gedicht over kanker en kinderen en andere ellende. Ik kan dat gedicht helaas niet terugvinden, maar vond in de bewuste bundel een mooi alternatief.

geaardheid beïnvloedt niet direct de frequentie van deze kankers

een konijntje huppelt de struiken in en Fakir heeft de hik.
meer goed nieuws: de oude wijze Sprookjesboom onthult
vandaag The Secret! The Secret wordt onthuld!

hij begint te praten: ‘hardly 40 kms more and you arrive in Kanker (Kaan-kair), a safe haven waar je kinderen kan knuffelen en door het weinige haar de hoofdhuid ziet.’

dit is ontmoeting hè, daar is zomaar een ander. hij zit niet alleen in een reageerbuis tot er plotseling iets gebeurt; hij wordt bestraald met gedachten, met uitingen van verkropte emoties die op dezelfde frequentie aantrekken: ‘als ik met mijn vriend aan het knuffelen ben denk ik eraan om hem dood te maken en hoe hij dan zou kijken. dan pak ik een sok van de grond en wind die zachtjes om zijn nek.’ of: ‘hoera, ik heb kanker, weet ik eindelijk waar die rotpijn vandaan komt en dat het vanzelf overgaat’ – de lichaamscellen bereiden zich voor in je lies, je buik, je schouder, je knie, je longen en het hart.
als er veel animo voor een bepaalde kankersoort bestaat,
maakt Sprookjesboom daar een nieuw forum voor aan.