Linguïstisch imperialisme lezen we in het MACBA bij een tableau van zestien geschilderde vruchten. Ze verschillen alle in kleur en vorm, hadden ooit een eigen inheemse naam, maar de Spaanse bezetter kende alleen maar abrikozen, waarna alles abrikoos werd. Het fenomeen komt overal ter wereld voor, bijvoorbeeld waar tweetalige plaatsnamen verplicht zijn, zoals in België en in Friesland. En op de universiteiten waar Engels de voertaal wordt, maar dat heet dan vriendelijker culturele overheersing.
Barcelona liet zich minder gemakkelijk ontsluiten dan andere Spaanse steden, vonden Roos en ik. Maar we kregen de vinger er niet achter, waar dat in zat. We weten dat je stad waar je bent tekort doet als je haar vergelijkt met andere steden, dat Madrid mooier is, Sevilla liefelijker, Malaga vriendelijker, en ook die vergelijkingen vereenvoudigen te veel. Op onze laatste avond aten we in een goed restaurant, pakweg 600 meter van ons appartement. Op de weg terug liepen we door een verrassend leuke wijk, met cafés, winkels, graffiti her en der, een enorme markthal. We zagen Berlijn voor ons, zeiden dat ook, maar vonden op dat moment een reden om terug te keren.
In een van de musea werd een oude man rondgereden in een rolstoel van het merk Karma. Karma is a bitch, dacht ik. Nee, wacht … Karma is een trut.
Niet die ene wijk.
Mark van der Schaaf 