Jabber werd geïnstalleerd maar kwam niet van de grond. Zoom lukte, maar mocht niet. Dus is het Microsoft Teams, dat ik installeerde op een oude laptop van Roos. Ik kreeg het geluid niet aan en ging vanzelf hardop praten, alsof het niet aan mij lag. Een keuze uit drie microfooninstellingen verder zat ik het gesprek, wat een test bleek voor de volgende redactievergadering. Het principe dat je bij Teams in beeld komt als je praat, vind ik grappig en werd door een paar collega’s goed benut. Op een gegeven moment zaten een collega en ik zelfs virtueel te high fiven, maar ik vergat waarom.
Ik heb een hard hoofd in die anderhalvemetersamenleving. Sowieso kunnen mensen die 1,5 meter niet inschatten (ik zou twee meter doen, met tweemetersessies), maar ergerlijk vind ik het als niemand moeite doet. Het is dat ik mij in bochten beweeg anders…
Met stijgende verbazing lees ik wat die schuimbekkende Trump uitvreet, zoals licht als remedie tegen corona en het intraveneus gebruik van reinigingsmiddelen. ‘Straks zegt hij nog dat we bleek moeten drinken’, zei Roos ad rem en ik zie hem ertoe in staat. Ondertussen klagen onze eigen ondernemers, vooral in de horeca, steen en been en vinden ze dat ze na weken goed gedrag nu wel een beloning verdienen. En dat Rutte moet stoppen om te zeggen dat mensen niet de straat op moeten, want het kan gerust, op 1,5 meter afstand dineren. In de eetruimte wel, denk ik, maar hoe zit dat in de keuken? Ik zag genoeg kookprogramma’s om te weten dat een professionele keuken klein is, met een gedrang van koks en kelners.
Ik lees nu Social Practices van de Amerikaanse Chris Kraus; essays on and around art and art practices by the author of I Love Dick. Ik googelde en merkte dat je het boek als pdf kunt downloaden. Aan u de keuze.
De pijn in mijn rug is er nog. Het moet voor Roos erg grappig zijn om te zien hoe ik mijn sokken en schoenen aantrek.
Mark van der Schaaf 