Voor wie het nog niet deed: bekijk de documentaire Four Hours at the Capitol. Wat me onthutste was de rechtvaardiging van het geweld. Een aanhanger van QAnon (het stond er niet bij) zei dat er elk jaar 800.000 Amerikaanse kinderen worden verkracht en daarna vermist raken en dat Trump hier tegen strijdt. Je zou zeggen dat je die aantallen moet merken (na enkele jaren zijn miljoenen kinderen weg) maar feiten doen er niet meer toe.
Een goede vriendin van Roos zei – ik was er helaas niet bij – dat ze wist dat er Oost-Europese brigades bij de mobiele eenheid zijn geïnfiltreerd en dat zij het geweld veroorzaken waarover nu gesproken wordt. En politiehonden worden gewoon op de menigte losgelaten. Ik zapte gisteren naar M waar Sylvana Simons werd gevraagd over het bedreigen van Sigrid Kaag en ze wilde er niet veel over zeggen, maar ze wilde wel wat zeggen over het politiegeweld en dat dat moet stoppen. Ongetwijfeld een reflectie op de uitlatingen van de VN-rapporteur eerder deze week.
NRC pakt dezer dagen flink uit met die bestorming, met op 6 januari een artikel over het kiesrecht dat door de Republikeinen verder wordt uitgehold, wat met gerrymandering = kiesrechtgeografie al jaren gebeurt. Zo kan de secretary of state van Arizona (een republikein) de verkiezingsuitslag naast zich leggen en daarmee de stemmen van miljoenen negeren. Ik las dat Trump zich in 2024 waarschijnlijk opnieuw kandidaat stelt…
Omdat de sportscholen dicht zijn en ik verwacht dat dit tot zeker eind januari blijft, pak ik elke gelegenheid aan om te wielrennen. Daarom vanmorgen vroeg, voor de regen uit, een bitterkoude rit.
Donald Trump
Het kwam goed samen, het artikel van Ian Buruma in NRC over Trumpisme en zijn betoog bij Twan Huys in Buitenhof. Daar schoof ook een campagnemedewerker van Trump aan, Diane Atkins, die in haar betoog en (gek genoeg ook in handgebaren) niet afweek van The Donald. Minstens zo rabiaat was journalist David Corn, die Trump afschilderde als een gevaarlijke gek. Corn zei nog treffend, dat Washington na vier jaar van twintig leugens per dag toe is aan een beetje verveling.
Een beetje verveling als remedie voor de Verenigde Staten…
Ik ben snipverkouden, weer, maar durf de griepprik (ik heb geen griep!) nog niet aan te vragen, uit vrees dat ik de zorg belast. Ze zijn vast druk met corona bestrijden. Roos kreeg laatst een oproep voor die griepprik, ging, maar zag een rij van minstens vijftig mensen voor zich.
Zojuist de laatste correcties aangebracht aan de bundel die bij Gaia Chapbooks mag verschijnen. Vandaag blijf ik in splendid isolation, in de hoop morgen weer fit te zijn, al is het maar voor les 21 met mijn personal trainer. De vorige keer dat ik verkouden was, was in in de les geen schim van de man in opbouw. Mijn trainer richt zich de laatste tijd meer op spieraanwas (triceps en biceps). Alsof ik ooit nog atleet kan zijn. Hahahaha.
Jabber werd geïnstalleerd maar kwam niet van de grond. Zoom lukte, maar mocht niet. Dus is het Microsoft Teams, dat ik installeerde op een oude laptop van Roos. Ik kreeg het geluid niet aan en ging vanzelf hardop praten, alsof het niet aan mij lag. Een keuze uit drie microfooninstellingen verder zat ik het gesprek, wat een test bleek voor de volgende redactievergadering. Het principe dat je bij Teams in beeld komt als je praat, vind ik grappig en werd door een paar collega’s goed benut. Op een gegeven moment zaten een collega en ik zelfs virtueel te high fiven, maar ik vergat waarom.
Ik heb een hard hoofd in die anderhalvemetersamenleving. Sowieso kunnen mensen die 1,5 meter niet inschatten (ik zou twee meter doen, met tweemetersessies), maar ergerlijk vind ik het als niemand moeite doet. Het is dat ik mij in bochten beweeg anders…
Met stijgende verbazing lees ik wat die schuimbekkende Trump uitvreet, zoals licht als remedie tegen corona en het intraveneus gebruik van reinigingsmiddelen. ‘Straks zegt hij nog dat we bleek moeten drinken’, zei Roos ad rem en ik zie hem ertoe in staat. Ondertussen klagen onze eigen ondernemers, vooral in de horeca, steen en been en vinden ze dat ze na weken goed gedrag nu wel een beloning verdienen. En dat Rutte moet stoppen om te zeggen dat mensen niet de straat op moeten, want het kan gerust, op 1,5 meter afstand dineren. In de eetruimte wel, denk ik, maar hoe zit dat in de keuken? Ik zag genoeg kookprogramma’s om te weten dat een professionele keuken klein is, met een gedrang van koks en kelners.
Ik lees nu Social Practices van de Amerikaanse Chris Kraus; essays on and around art and art practices by the author of I Love Dick. Ik googelde en merkte dat je het boek als pdf kunt downloaden. Aan u de keuze.
De pijn in mijn rug is er nog. Het moet voor Roos erg grappig zijn om te zien hoe ik mijn sokken en schoenen aantrek.
Mevrouw Pelosi, de Democratische voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, wil een stemming over de ‘xenofobe’ tweets van Donald Trump. De president twitterde onlangs dat sommige politici moeten terugkeren naar hun land van herkomst. Hoewel hij niet zei om wie het ging, doelde hij op vier progressieve congresvrouwen met een andere huidskleur. Trump zegt nu dat die tweets niet racistisch waren en haalde fel uit, met onder meer tweets als:
The Democrat Congresswomen have been spewing some of the most vile, hateful, and disgusting things ever said by a politician in the House or Senate, & yet they get a free pass and a big embrace from the Democrat Party. Horrible anti-Israel, anti-USA, pro-terrorist & public…..
Our Country is Free, Beautiful and Very Successful. If you hate our Country, or if you are not happy here, you can leave!
In al die niet-presidentiële zinnen schuilt poëzie, vond Robert Sears, die er een boek van maakte: the beautiful poetry of Donald Trump. Sears spitte door presidentiële tweets, boodschappen en speeches en herschikte de gevonden zinnen tot gedichten, die ‘de gevoelige kant’ van de Amerikaanse president tonen. Elke zin kreeg een voetnoot waar en wanneer de president de zin had gebruikt.
I’m really rich
I’m very proud of my new crystal collection
I have a Gucci store that’s worth more than Romney
I order thousands of televisions a year
Six people do nothing but sort my mail
Sorry haters and losers!
He who has the gold makes the rules
en
Hot little girl in highschool
I’m a very compassionate person (With a very high IQ)
Just think, in a couple of years, I’ll be dating you
It must be a pretty picture, you dropping to your knees
Come here, I’ll show you how life works. Please.
Gisteren woonde ik een sessie voor een boodschappenhuis bij, een instrument voor communicatieadviseurs om complexe materie toegankelijk te maken en dat samenkomt in een kernboodschap, wat een aantrekkelijke en herkenbare drager moet zijn van de communicatiestrategie. De sessie verliep stroef. Het waarom en wat en hoe kwamen niet boven tafel, of de context. Achteraf dacht ik: logisch. We spraken over informatie en niet over communicatie. En ik twijfelde opnieuw of je redacteuren moet betrekken bij dit soort sessies. In het samenspel van adviseurs en betrokkenen vallen de kritische noten van de stukjesschrijver meestal uit de toon. Tegelijk: die houding kan ook helpen.
Zondag kochten we een salontafelset die vandaag al in de gang stond. Misschien iets te snel. Nu moeten we als de wiedeweerga de oude salontafel (uit de jaren 60) verkopen. Ik wacht nog even met een tweet sturen.
Mark van der Schaaf 