Wij zijn van 38, en jullie?

Hee, nog een Wapen van Wormer? Het drong direct tot me door dat ik in Wormer rondjes reed. Wormer is het Hotel California van de Zaanstreek; nauwelijks verkeersborden die je het dorp uitleiden. We are programmed to receive […] but you can never leave! Gisteren de tweeduizend kilometer dit jaar gepasseerd. Ik ben amateurwielrenner en houd van fietsen, maar die Tour, of welke andere wielerwedstrijd, interesseert me totaal niet.

Op 12 juli mogen alle bewoners van De Hofdame naar de showroom in Amstelveen van de badkamerleverancier. We stellen ons voor dat we ons voorstellen als de bewoners van nummer 38 en dat mensen hun nummer noemen en dat het dan rekenen wordt of we buren zijn. Of we goede buren worden blijkt later.

Ik kom moeilijk door de bundel ‘De introductie van het plot’ van Frank Keizer. Ik ken Frank van vroeger, van toen hij bij Perdu werkte en ooit was hij te gast bij mij thuis (voor een diner met Maarten van der Graaff en Ton van ’t Hof, onder het mom van Amsterdam Renaissance). Frank noemde zich toen al Marxist en was maatschappelijk geëngageerd, wat al bleek uit zijn eerste bundel ‘Dear World, fuck off ik ga golfen’. Ook in deze bundel staat de maatschappij centraal; meer specifiek de manier waarop de wereldmaatschappij historisch tot stand kwam en wat we daarvan nog niet wisten. Zware kost. Desondanks klatert af en toe een gedicht van de pagina, door de juiste woordkeuze en mooi taalspel. Maar veel zinnen gaan ten onder aan woke-heid, woke-ness, hoe noem je dat? Frank is wakker, toont hoe de wereld in elkaar steekt en ik vind dat wel oké. Waar ik mee worstel, zijn de vele beladen, zeer zwaar aangezette zinnen.

niet langer gecatalogeerd visioenen van de anomie van aarde wie weerstand biedt
al die gebruiken en gewoonten die een encyclopedisch imperialisme wil omvatten

geen utopische plannen of nieuwe solidariteit dit lapje grond is niet representatief
er is niet één groep of strijd die op zichzelf het kapitalisme zal kunnen omverwerpen

zo is er in het maleis een inclusief en een exclusief wij terwijl het westen ondeemoedig
een veroverend wij introduceerde (beter was Maleis, on-deemoedig)

een reden en de rationalisatie van een beschavingsmissie

Ik weet: het is te gemakkelijk om zinnen, woorden aan te halen die niet bevallen. Mijn punt is dat ik weinig leesplezier ervaar. De bundel buigt door van het politiek-correcte (bij gebrek aan een beter woord), van schrijven hoe het zit en wat juist is; ergo de introductie van de politieke les.

Wat wel bevalt? De tegenspreker die de dichter opvoert bij menig introductie, iemand die direct reageert en reflecteert op wat de schrijver schrijft. Op pagina 52 halverwege staat dat je moet durven afwijken van de schema’s, informeer je over het pad dat werd uitgesleten. Misschien is dat wat Frank hier constant doet: ongebruikelijke dichtkunst bieden. Misschien dat ik na herlezen dichter bij zijn bedoelingen kom, hem beter begrijp (en waardeer).

Jubel

WordPress feliciteerde mij met 10.000 weergaven, alsof het een prestatie was. Maar door de bank genomen worden mijn blogs door vier tot vijf bekenden gelezen. Alleen het blog over de dood van mijn vader, alweer 115 dagen geleden, trok beduidend meer publiek.

Het is 5 juni. Op 5 januari 2010 kwam ik officieel in dienst bij de politie, na in maart 2009 als uitzendkracht te zijn begonnen bij korps Noord-Holland Noord. Vandaag vier ik dus een ambtsjubileum van 12,5 jaar. Als de administratie op orde is, komt er binnenkort een legpenning met oorkonde. Ik begon in Alkmaar, ging toen naar Driebergen-Zeist, Hilversum, Nieuwegein en heb sinds 2017 Rotterdam als standplaats, met Den Haag als vaste uitvalsbasis. Ik vermoed dat we ooit teruggaan naar Nieuwegein, want recent kocht de politie bijna alle kantoorpanden aan de Nieuwegeinse ‘Zuidas’.

Toen ik berichtte over mijn te hoge LDL-waarde waarschuwde een vriend dat ik me daar zorgen over moest maken en dat medicatie nodig is. Een andere vriend haalde iets van die spanning af. Maar gezien het gezondheidsrisico besloot ik opnieuw wat gewicht kwijt te raken. Ik was in de loop der tijd toch twee kilo aangekomen. Inmiddels is er een kilo af – de BMI zegt gezond – en er moet nog een kilo af. Om weer op het oude niveau te komen.

Ik kocht boeken: ‘onder asfalt’ van Maarten van der Graaff (aan begonnen) en ‘De introductie van het plot’ van Frank Keizer. Bij die laatste wordt in de flaptekst gek genoeg (om commerciële redenen?) niets gezegd over zijn echte debuut, bij Stanza, ‘Dear World, fuck off, ik ga golfen’.

Dit delen:

De naakte cijfers: 98,5 kg, 24,4 procent vet (voor de categorie vanaf 54 jaar moet dat 20 zijn) en een BMI van 26,1. Duidelijke signalen, zei mijn personal trainer (PT), ‘maar ik maak een atleet van je.’ Hij ziet doorzettingsvermogen, fitnessethos, hoewel ik geen enkele oefening kon afmaken. Het enige bemoedigende is dat ik mijn buik (104 cm omvang) kan intrekken tot 95 cm. Het vet heeft zich nog niet vastgezet. Met mijn spieropbouw is ook niets mis, maar mijn benen zijn te zwaar, wat wielrenners typeert. Die kunnen met gemak 100 kilometer fietsen, maar geen kilometer hardlopen.

Les twee was confronterend, hoewel verwacht. Tot nu is elke oefening te zwaar, zoals de basisoefening waarbij ik de sportschool squattend doorloop met in elke hand 5 kilo, niet naast me, maar op 90 graden voor de biceps. Nog 28 lessen te gaan. Vanaf de vijfde wordt mijn eet- en drinkpatroon doorgelicht.  

Ik bedenk me net dat mijn recente blogs veel weghebben van Bridget Jones’ dagboek. Nee toch. Dan liever “Dear world, fuck of, ik ga golfen” van Frank Keizer, want …

Het was een sportieve week. Dinsdag die eerste personal training, donderdag voor het eerst in acht jaar golf gespeeld, wat verrassend goed ging en leuk was, met zelfs een par en enkele double bogeys. Ik speelde beter dan de handicap 54 waarmee je tegenwoordig begint; vroeger was het 36. De enkele kaarsrechte afslagen deden me goed. Vrijdag volgde ik een les bodycombat.

Op het werk liep het verrassend vlot, wat ook wel eens gezegd mag worden. Akkoorden kwamen snel, met zeer bescheiden tekstwijzigingen. Een collega en ik werken aan een zespagina-artikel over duurzaamheid bij de politie, wat an sich al interessant is en een thema dat mij na aan het hart ligt.

Nog drie weken voor de vakantie. Ik ben weer gaan golfen omdat we mogelijk naar Frankrijk gaan, naar een huisje dat aan een golfbaan ligt. Maar Frankrijk kleurt roder met de dag… Misschien dat we toch in Nederland blijven.