Wil opnieuw beginnen aan ‘Naakt en bewogen’ van Gert de Jager (net uit) en las intussen zijn (net uit) ‘Yo! De doodsgedichten van 36 zenmonniken’. Beide uitgegeven bij Gaia Chapbooks. Yo is hallo in het Japans, maar dan informeel. In de eerste van zijn vijf inleidingen op het fenomeen doodsgedichten en de taal die er achter steekt en de geschiedenis daar achter die doordesemd is van Chinese cultuur, staat: op de drempel van de dood werd een monnik geacht zijn definitieve inzicht in de vorm van een gedicht onder woorden te brengen.
Denk je clichématig aan het Verre Oosten (zijn wij voor hen het Verre Westen?) dan denk je aan mystiek, verhevenheid, maar daarvoor “waarschuwt” De Jager de lezer al, dat de gedichten in een boeddhistische traditie staan die van al het aardse een illusie maakt. Wat mij in de poëzie treft, is het schijnbare ontbreken van meesterschap. In de westerse traditie wordt meesterschap onderstreept door een meesterwerk, maar daarvan lijkt hier geen sprake. De gedichten zijn ontnuchterend, kaal, soms zelfs een tikkie banaal, wat ik heerlijk vind. Ze doen modern aan. Besef dan dat deze gedichten dateren van bijvoorbeeld 1278, 1458 of 1837.
Dokyo Etan (1721)
Hier in de schaduw van de dood
komt mijn laatste woord niet vanzelf.
Dus ik hou het maar bij ‘vanzelfsprekend’
en verder helemaal niets.
Om mijn eigen banaliteit kan ik niet heen. Ik fietste gisteren een geweldige ronde (op 227 stukken sneller dan eerdere ritten) maar kwam aan het einde heel knullig ten val, omdat ik moest omkeren op een smal pad. Mijn pols is nu licht gekneusd, evenals mijn ego. Verder liet ik de eerste uurtjes van hun ontmoeting aan Roos en haar vriendinnen, zodat ik de film The Northman zag. Veel wraakgeweld, veel epos en wat mij betreft vrij authentiek. Ik zag Vikings en Valhalla en zo’n beetje elke Vikingfilm die er is, dus vind ik mijzelf een kenner.
Gaia Chapbooks
Het kwam goed samen, het artikel van Ian Buruma in NRC over Trumpisme en zijn betoog bij Twan Huys in Buitenhof. Daar schoof ook een campagnemedewerker van Trump aan, Diane Atkins, die in haar betoog en (gek genoeg ook in handgebaren) niet afweek van The Donald. Minstens zo rabiaat was journalist David Corn, die Trump afschilderde als een gevaarlijke gek. Corn zei nog treffend, dat Washington na vier jaar van twintig leugens per dag toe is aan een beetje verveling.
Een beetje verveling als remedie voor de Verenigde Staten…
Ik ben snipverkouden, weer, maar durf de griepprik (ik heb geen griep!) nog niet aan te vragen, uit vrees dat ik de zorg belast. Ze zijn vast druk met corona bestrijden. Roos kreeg laatst een oproep voor die griepprik, ging, maar zag een rij van minstens vijftig mensen voor zich.
Zojuist de laatste correcties aangebracht aan de bundel die bij Gaia Chapbooks mag verschijnen. Vandaag blijf ik in splendid isolation, in de hoop morgen weer fit te zijn, al is het maar voor les 21 met mijn personal trainer. De vorige keer dat ik verkouden was, was in in de les geen schim van de man in opbouw. Mijn trainer richt zich de laatste tijd meer op spieraanwas (triceps en biceps). Alsof ik ooit nog atleet kan zijn. Hahahaha.
Het zijn donkerbruine veters vader. Nee, ze zijn zwart! Maar je ziet niet goed. Heus, ze zijn donkerbruin. En je wilt toch niet doorlopen met wat je nu hebt? (Drie gebroken eindjes in drie kleuren.) Ze zijn zwart! Van koppigheid en de dingen.
Een vriendin in de Verenigde Staten had op Instagram gepost dat ze had gestemd (Biden). Ze was er trots op, alsof ze een daad had gesteld. Ze verzuchtte dat ze nog eens vier jaar van deze gekte niet aankon. Wij evenmin antwoordde ik. Begin van dit jaar dacht ik dat de jaren twintig konden beginnen, vol vernieuwing, positiviteit en esprit (een beetje tegen de tijdsgeest in). Maar misschien beginnen ze pas als Trump het veld ruimt. Dat er met Biden en Harris een herstel komt van fatsoen, mededogen, misschien wat medemenselijkheid.
Met de personal trainer ga ik volgende week naar les achttien en negentien van de dertig. Leuker nieuws (voor mij zeker) is dat ik mijn poëziereeks heb afgerond en dat ie mag verschijnen bij Gaia Chapbooks van Ton van ’t Hof. Ik ben in mijn nopjes, als een eenogige kat.
Mark van der Schaaf 