De bodycombat-instructrice appte net dat ze positief testte en dat ik moest opletten omdat ik twee keer naast haar op het podium stond, dus dichtbij. Uit voorzorg ga ik toch niet naar Den Haag om te werken in de newsroom.
Vorige week donderdag was heel het team in Rotterdam, voor de kwartaalafsluiting. Het was leerzaam, leuk ook, maar aan werken kom je niet toe. Wat dat betreft is thuiswerken veel efficiënter. Ik wilde de trein instappen, mistte mijn portemonnee, ging terug naar de werkplek om mijn portemonnee in de jas van een collega te vinden (waar ik hem zelf had ingedaan omdat die jas ook groen was).
De belangstelling voor de nieuwbouw in Weesp was overweldigend, stond in de mail. We staan op de reservelijst, wat zo vaag is als wat. Hoe lang is die lijst, op welke plek staan we, hoe laag? Krijgen Weespers voorrang? We leggen ons erbij neer dat dit niet gaat lukken.
We gingen naar Huis Marseille en waren niet erg onder de indruk van Charlotte Dumas en de paarden die ze fotografeerde. Zeldzaam saai, steriel. Huis Marseille heeft werk van haar gekocht en dan ben je het aan jezelf verplicht zo’n fotografe groot te maken.
Intussen hebben we vier van zes terrasdeuren geschuurd, klaar voor een hoognodige lik verf. De tandarts zei bij mijn halfjaarlijkse controle dat alles in orde was en dat ze het niet van mij moest hebben om op vakantie te kunnen. En ach, je praat wat, je lacht wat en intussen is er nog steeds oorlog in Oekraïne.
Huis Marseille
Ondanks dat we in de week thuis niet veel doen, vliegen de dagen voorbij; zelfs op standje de boel de boel. Nog wel een goede tentoonstelling in Huis Marseille (gedurfder, minder gelikt dan gebruikelijk) bezocht en de nieuwste Bond-film gezien.
Vandaag was anders. Vandaag bezochten we neef Carsten die twee weken op een camping in Bloemendaal aan Zee staat, midden in de duinen. We zagen elkaar voor het laatst in 2013, maar de vriendschap is innig. We keuvelden lekker, spraken over familie en politiek, gewichtige zaken en bevestigden onze vriendschap. Hij vroeg of we tijdens de vakantie onze werkmails checkten, wat hij als zelfstandig adviseur ooit wel moest doen (hij renteniert inmiddels). Maandag pas, antwoordden we, als we weer aan de bak moeten. Het klonk bijna als een waarschuwing.
Hahahaha, woehahaha… het proza bij een fototentoonstelling in Huis Marseille was weer om te brullen. Dat er in het werk van Jean-Luc Mylayne (hij fotografeert vogeltjes) een diepe conceptuele relatie met Van Gogh bestaat en de man een even radicaal als poëtisch artistiek oeuvre heeft dat tot op heden ongeëvenaard is.
Het begon met: ‘een tere kolibrie. Hier lijkt de vogel niets anders te doen dan Mylayne het leven zuur maken. Alsof hij spot met diens inspanningen en geduld verbergt.’
Of: ‘De aanwezigheid van leven te midden van een hoopje gevallen bladeren confronteert de kijker plotseling met het mysterie van de vergankelijkheid.’ Op een van zijn foto’s stond een bos droogbloemen, wat volgens de curator een directe verwijzing was naar Vincent. En o ja, Jean-Luc woont in de wereld.
Na een onbegrijpelijke tentoonstelling van Viviane Sassen is het fair to say dat Huis Marseille in een artistieke crisis is beland. Het brengt grote namen omdat het grote namen zijn, of het probeert kleine fotografen groot te maken, zoals Jean-Luc met zijn diptieken van vogels en nonsense proza.
Er liepen meisjes rond in de zalen. Eén van hen stond stil bij een foto en zei dat ze dit direct op haar kamer zou hangen, gevolgd door een selfie.
Over PT #zes zal ik weinig zeggen, behalve dat mijn PT het verontrustend vindt dat het mij tijdens een oefening soms zwart voor ogen ziet. Te veel verborgen suikers denkt hij, of ik heb toch iets onder de leden. Een controle door de huisarts zou verstandig zijn, was zijn advies. Als we terug zijn uit Duitsland ga ik langs.
Mark van der Schaaf 