Dit delen:

Ik maakte een foto van café De Baron in De Pijp toen een vrouw haar fiets neerzette en zei: mooi café hè, waarna we aan de praat raakten. Ze bleek de eigenaar. En ja, ze zou het ook deze coronaperiode wel redden, zei ze, en avondverkoop zou welkom zijn, ‘maar ik wil het de verslaafden niet makkelijker maken. Er is hier heel opvang en dat is goed, maar je moet die mensen niet aan de drank helpen. Er wordt niet op gehandhaafd, dus blijf ik dicht.’

De Pijp komt niet van zijn ware aard af, ondanks alle hipsters en aanverwanten.

De fotocursus ging inderdaad online, wat me niet beviel. Niet omdat het me op voorhand niet beviel, maar het liep niet; de verbinding, het gesprek over, de uitleg… Morgen weer een online sessie.

Vanmiddag besloot ik toch naar de bundelpresentatie van Astrid Lampe te gaan, die in Perdu haar bundel Tulpenwodka presenteerde. Het werd een vrolijk weerzien met Nanne en met Bas Geerts. Na afloop spraken Nanne en ik met een dame die Nanne kent uit het dichterscircuit in Utrecht. Ik was plots weer dichter en moest (vond ik) verstandige dingen zeggen over post-flarf en merkte dat ik dat niet meer kon. En ik dicht evenmin. In de poëzie vervaagt de naam Van der Schaaf, waar ie al bleek was. Nog even en ik ben mijzelf.

Dit delen:

Verleng de race vandaag thuis.
Wat je ziet is een zonnige dag.
Als je denkt dat er iemand doodgaat
maak dan een kom leeg.

Mao zei dat hij nog nooit een bad had genomen
omdat de penis rechtop staat.
We hadden het over vrouwen
verzamel- en bezorggegevens

iets dat van nature komt, is een ongrijpbare fles
de wet die de sigaret vouwt.
Over het algemeen is dit een puur doel
wees Chinees in Chinese materialen.

De reden voor het kleine formaat is correct.
Denk aan het verschil in doeldoelen.
Je rent, je zet de sigaar aan
je opent het raam.

Vannacht (altijd ’s nachts) dacht ik hoe het zou uitpakken als je een gedicht keer op keer laat vertalen in steeds een andere taal. De originele versie zou hoe dan ook niet worden gespaard. De proef op de som genomen met dit gedicht.

Het duurde lang om vandaag naar huis te rijden
op wat zich voordeed als een zonnige dag, wat dagen zijn
dat je denkt dat iemand doodgaat, een beker leegt.

Mao zei dat hij nooit een bad nam
omdat zijn geslachtsdelen werden gewassen
in de lichamen van vrouwen en we spraken
uitvoerig over verzamelen en bewerken

iets dat vanzelf kwam, een flessenlikker
een rookgebod dat zich boog
over een collectie, uitsluitend gericht
op Chinees materiaal, door Chinees te zijn

en door zijn kleine formaat. Dit is waar
het verschil in doel belangrijk is, denk je
dat je rijdt, sigaret aan, arm uit het raam
high-fivend naar de eerste beste zwerver.

Ik vertaalde het via Google Translate (willekeurig) naar Pasjtoe, Duits, Baskisch en weer naar Nederlands. Met het bovenste gedicht als uitkomst. Ik ben er zeer tevreden mee. Wat al enigszins absurd was, bleef absurd, maar ik vind de tekst verrassender, rijker. Wellicht een nieuwe bundel componeren, titel: lost in translation.

We hebben een nieuwe stofzuiger gekocht. Een Miele die inderdaad veel beter is. Dat u niet denkt dat ik naast mijn schoenen loop door een poëtische groeispurt.
 

Recensie Hotel Vanilla Sweet

‘Het wekt mijn nieuwsgierigheid, dat is waar het om gaat’, schrijft Hans Puper bij Meander Magazine. ‘Wat kan mij het schelen hoe hij zijn maaltijd bereidt, als ik maar lekker eet.’ Hij maakte een minirecensie van Hotel Vanilla Sweet waarbij hij zich over dit gedicht boog.

Tot de zon zelf gaat flarden en een ruimte
zichtbaar wordt waarin je voorspelt
dat er regen onderweg is

regen is een scheermes dat al het geluid
dempt. Je vertelde me op dat moment
dat je een enkeltje Japan had gekocht.

Daar is een zelfmoordbos
met getatoeëerde bouwvakkers
die je waarschuwen
dat je wordt gedood als je vertrekt.

Ik weet nog dat we een paar kilometer
opliepen om gegevens uit te wisselen.

Hans zegt er onder meer over: ‘Er zit een dreiging in het gedicht: het scheermes, het enkeltje Japan en de derde strofe, die tegelijkertijd vermakelijk absurd is. Kennelijk heeft dit gesprek al lang geleden plaatsgevonden: zie ‘Ik weet nog’ in de laatste strofe. En wat voor gegevens moesten er worden uitgewisseld? Dit gedicht zet mijn fantasie aan het werk. Het is prettig open, maar bij andere gedichten gaat die openheid zo ver, dat ik de draad kwijtraak. Dat zal ongetwijfeld aan mij liggen; oordeel zelf.’

Bij De Correspondent las ik nog twee zinnen die ik graag had verwerkt in een gedicht.

Ik bezocht een eeuwenoud paleis.
Ik leerde waarom je meisjesondergoed in een kalkoen zou stoppen.

Recensie Hotel Vanilla Sweet

Ton van ’t Hof las Hotel Vanilla Sweet.

Nog iets wat de aandacht trekt: niet eerder schreef Van der Schaaf met zoveel zelfvertrouwen. Hij klinkt gedecideerd, is afstandelijk, autonoom. Weet poëticaal gezien wat hij wil. Dát is de voornaamste ontwikkeling die Van der Schaaf in Hotel Vanilla Sweet doormaakt.

Hieronder het echte Hotel Vanilla Sweet.

Wohlfühlen

Ik vond het een verbluffend simpel, maar uiterst creatief idee. Je gaat naar een club en neemt alles op wat een (Duitssprekende) DJ tijdens het optreden roept en zegt en filtert muziek en publiek weg. Geluidskunstcollectief Faxen uit Linz noemde het Après Après. De organisatie van de vierde minus20degree Winter Biënnale in Flachau zocht er een passende locatie bij: onder een afgesloten snelweg, waar tussen het beton een repeterende, hypnotiserende voorstelling ontstond.

De organisatie van dit kunstfestival had dit jaar nog gekozen voor een thema, Wellness, maar de lustrumeditie laat de kunst vrij, werd duidelijk tijdens een symposium. Een thema haalt je als kunstenaar uit koers, vond een van de organisatoren. Dan ontwikkel je jarenlang een taal en moet je opeens kunstgrepen toepassen om te voldoen aan een ander idioom. De deelnemers van min20D18 waren minder stellig en vonden een thema wel handig. Later sprak ik de drie heren nog, onder wie ‘zwager’ Theo Deutinger. Ik drukte ze op het hart voor de 2020-versie van min20degree ook aan poëzie en woordkunst te denken. Lastig, want het festival focust op kunst en ruimte (als architectonisch idee).

Verder heb ik vandaag een ISBN aangevraagd voor Hotel Vanilla Sweet. Nu antwoord van een Vlaamse uitgeverij al maanden uitblijft, heb ik besloten de bundel zelf uit te geven. Ontwerpster Saskia van Rossum waagt zich aan een cover. Dit gedicht sprak haar bijzonder aan.

Het geeft me een universeel gevoel
als een Japans meisje een foto van me maakt.
Mijn opbollende biceps springen dan
als een ei tevoorschijn, zacht en plotseling
alsof je even uitblaast.

Het zijn steevast momenten dat ik onhandig
begin te verschijnen, zoals christenen neigen
naar een bergtraditie met klauteren.

Overleef je een transplantatie
in een vreemd land dan neig je
naar kleinigheden zoals je hand observeren.

Ik weet dan ook bijna niets over Japanners
alleen dat ze dode muizen in een sok stoppen
en in een vrieskist leggen en dat ze het woord
wederopbouw vaak gebruiken.