‘Het wekt mijn nieuwsgierigheid, dat is waar het om gaat’, schrijft Hans Puper bij Meander Magazine. ‘Wat kan mij het schelen hoe hij zijn maaltijd bereidt, als ik maar lekker eet.’ Hij maakte een minirecensie van Hotel Vanilla Sweet waarbij hij zich over dit gedicht boog.
Tot de zon zelf gaat flarden en een ruimte
zichtbaar wordt waarin je voorspelt
dat er regen onderweg isregen is een scheermes dat al het geluid
dempt. Je vertelde me op dat moment
dat je een enkeltje Japan had gekocht.Daar is een zelfmoordbos
met getatoeëerde bouwvakkers
die je waarschuwen
dat je wordt gedood als je vertrekt.Ik weet nog dat we een paar kilometer
opliepen om gegevens uit te wisselen.
Hans zegt er onder meer over: ‘Er zit een dreiging in het gedicht: het scheermes, het enkeltje Japan en de derde strofe, die tegelijkertijd vermakelijk absurd is. Kennelijk heeft dit gesprek al lang geleden plaatsgevonden: zie ‘Ik weet nog’ in de laatste strofe. En wat voor gegevens moesten er worden uitgewisseld? Dit gedicht zet mijn fantasie aan het werk. Het is prettig open, maar bij andere gedichten gaat die openheid zo ver, dat ik de draad kwijtraak. Dat zal ongetwijfeld aan mij liggen; oordeel zelf.’
Bij De Correspondent las ik nog twee zinnen die ik graag had verwerkt in een gedicht.
Ik bezocht een eeuwenoud paleis.
Ik leerde waarom je meisjesondergoed in een kalkoen zou stoppen.
Mark van der Schaaf 