Iemand plannen?

Verrassend genoeg hield ik het vol tot na twaalven, waar ik doorgaans om 22.00 uur al knikkebol. Maar het was dan ook oud en nieuw en die transitie wil je meemaken. Al is het om 2022 achter te laten: het jaar waarin vader overleed en de pijntjes van het ouder worden doorzetten. Een jaar vooral zonder overtuiging, van veel automatismen. In maart pas namen we afscheid van de beperkingen rond corona, maar volledig vrij voelde het nooit.

2022 was ook een jaar van de keuze te verhuizen naar Weesp, waar we over anderhalf jaar een nieuwbouwappartement mogen betrekken. Ik sprak er vanmorgen over met mijn broer (beste wensen, beste wensen terug) die zijn Vinexwijk in Purmerend beu is (gisteren vanwege het vele vuurwerk).

Ik belde nog met mijn zus, voor de beste wensen en om te vragen wanneer mijn zwager met pensioen mag. Nog zes dagen werken, zei ze en dan verlaat hij het korps officieel per 26 januari, op zijn verjaardag. Hoewel we allebei voor de politie werk(t)en, hebben onze paden elkaar nooit gekruist.

Gemene deler in die gesprekjes: niemand maakt plannen. We zijn door al die crises voorzichtig geworden.

Dit delen:

Gisteren werd ik voorgesteld aan de witbalans en sindsdien is mijn leven een stuk moeilijker geworden. Voortaan moet ik bepalen wat de weersomstandigheden zijn en welk kleurfilter, wat witbalans is, daar bij hoort. Alsof het al niet moeilijk genoeg is met RAM en manuele bediening en welke iso-waarde met welk diafragma.

Vader is weer gevallen en heeft een nacht op de grond in zijn woonkamertje gelegen; niets gebroken, wel flink gekneusd. Zwager Rins heeft hem heel de middag langs onderzoeken gezeuld, wat een Hercules-taak moet zijn geweest. Het voelt alsof vader aan zijn laatste dagen is begonnen, hoewel hij soms weerbarstig is. Als hij iets mankeert zegt ie steevast dat als hij er over veertig jaar nog last van heeft, hij een wereldwonder is. Dat zei hij al rond zijn zestigste, dus hij zit ruim over de helft van die belofte.

Dit delen:

De verjaardag van vader (88) moest gevierd, wat traditiegetrouw met de familie gebeurt met een etentje. Dit keer niet bij een all you can eat-Chinees, maar bij La Cubanita (bijna zelfde concept). We zouden om 18.00 uur beginnen, wat door de covid-maatregelen 17.00 uur werd. Ik zat naast zwager Rins die het korps (tenzij ze een goed aanbod doen) over een jaar verlaat. Tegenover mij zat ook neef Kjeld die ik nooit uitgebreid sprak. Een aardige gozer die zijn roeping (personal coach) heeft gevonden. Eigenlijk rooien al mijn neven en nichten het wel, constateerde ik die avond. Het gaat de familie goed, behalve vader, die weinig van het diner meekreeg en erg moe was. Mijn zus Marjon vertelde nog dat hij erg is afgevallen, wat je ook voelt als je hem aanraakt. Skin and bones. En het was al niet veel.

Straks naar de fotocursus. Om de diagfragmaopdracht te bespreken. Bijgaand een van de foto’s die ik maakte. Of ie voldoet aan de opdracht hoor ik nog.