Bij het ontbijt zei ik tegen Roos – spontaan, zonder directe aanleiding van krant of tv – dat ik graag eens naar Triëst ga. Dat het misschien past bij een Habsburgse reisje, waarbij we dan niet per se de grote steden aandoen (wel Wenen) maar alles aan die Kaiserliche rafelrand. Roos is zo leuk dat ze direct meer wil weten. Al snel zei ze dat Triëst ook wel Wenen aan Zee werd genoemd en dat men er Sloveens, Duits en Italiaans spreekt. En dat het er best mooi uitziet.
Als we vanmiddag het Cobra Museum voor Moderne Kunst bereiken, is dat heel wat; in Amstelveen, dat op geen enkele vergelijking mag rekenen.
Ik fietste gisteren naar de bouwplaats van De Hofdame, waar vorige week officieel de eerste paal is geslagen (werk dat feitelijk twee weken eerder begon). Wat me opviel is dat de garage niet wordt uitgegraven, maar op maaiveldhoogte blijft.
Weesp wordt steeds realistischer. We hebben besloten ons Amsterdams toilet toch te renoveren, om de verkoop te begunstigen. En dan hebben we er anderhalf jaar nog zelf ‘plezier’ van. Donderdag komt een aannemer. Een Nijenrodiaan (zocht Roos uit).
Weesp
Iemand plannen?
Verrassend genoeg hield ik het vol tot na twaalven, waar ik doorgaans om 22.00 uur al knikkebol. Maar het was dan ook oud en nieuw en die transitie wil je meemaken. Al is het om 2022 achter te laten: het jaar waarin vader overleed en de pijntjes van het ouder worden doorzetten. Een jaar vooral zonder overtuiging, van veel automatismen. In maart pas namen we afscheid van de beperkingen rond corona, maar volledig vrij voelde het nooit.
2022 was ook een jaar van de keuze te verhuizen naar Weesp, waar we over anderhalf jaar een nieuwbouwappartement mogen betrekken. Ik sprak er vanmorgen over met mijn broer (beste wensen, beste wensen terug) die zijn Vinexwijk in Purmerend beu is (gisteren vanwege het vele vuurwerk).
Ik belde nog met mijn zus, voor de beste wensen en om te vragen wanneer mijn zwager met pensioen mag. Nog zes dagen werken, zei ze en dan verlaat hij het korps officieel per 26 januari, op zijn verjaardag. Hoewel we allebei voor de politie werk(t)en, hebben onze paden elkaar nooit gekruist.
Gemene deler in die gesprekjes: niemand maakt plannen. We zijn door al die crises voorzichtig geworden.
De weg is niet van mij
De gebruikerstest werd steeds uitgesteld, tot uitstel niet meer mogelijk was en ik het dagje Den Helder met mijn dichter-vrienden moest uitstellen om aan de test mee te doen. Die verliep prima, maar gaandeweg werd het een gesprek over wel of niet doorgaan met dit nieuwe content management systeem. Het nieuwe cms – voor slechts één onderdeel van de site – biedt handigheidjes, maar dat is voor de gebruikers niet voldoende om het bestaande systeem te vervangen. De projectleider houdt nog vast aan live gaan in het eerste kwartaal 2023. De werkgroep waarin ik zit, ziet twee cms’en voor één site niet zitten. Typisch politie is dat het systeem al is gekocht, zonder inbreng van de gebruikers. Maar misschien is dat een euvel dat meerdere ICT-projecten rijksbreed raakt.
De nieuwsbrief voor De Hofdame in Weesp repte over moeilijkheden met het plaatsen van de damwanden, waardoor ons appartement niet tweede maar derde kwartaal 2024 wordt opgeleverd, wat de oorspronkelijke planning was. Maar misschien valt er onderweg wat te winnen, gaan dingen onverwacht voorspoedig en wordt het toch tweede kwartaal.
Japan opnieuw bezoeken was al jaren het plan. Vorige week besloten we plots er dan maar werk van te maken, voor het derde kwartaal 2023, in de herfst, wat na april-mei de beste tijd is voor een bezoek.
Gisteren stonden we voor een verkeerslicht, voor twee fietsende Italianen, van wie de vrouw plots naar links trok, mijn weg blokkerend, wat niet zo erg is, maar de auto’s trokken op en voor je het weet lig je er onder. Ik riep geschrokken: ‘Jezus, kijk uit! waarna het Italiaanse vriendje mij in het Engels uitfoeterde voor alles en nog wat. En dat ik disrespectful was en dat de weg niet van mij was. Ik bleef verbazend kalm. Bedacht dat mijn Nederlandse uitroep blijkbaar als vloek werd opgevat. Dat hij belde en fietste tegelijk vond ik meer storend. In Weesp gaan we daar nauwelijks last meer van hebben. Kan het a.u.b. toch sneller?
Onder de slaapboom
Sinds de terugkeer uit Spanje slapen we ons suf; zelfs Roos deed de eerste dagen dutjes, wat ze nooit doet. We wijten het aan het slechte, te smalle bed in Malaga. Voortaan is een groot, breed bed de norm.
Met begin deze week veel regen in het vooruitzicht besloten we Duitsland niet aan te doen; zelfs al zijn de vooruitzichten nu beter. Maar ons verblijf in Spanje heeft genoeg gekost en ook wij merken de inflatie. Zo is onze gasrekening met honderd euro per maand verhoogd, zelfs al gebruiken we meetbaar minder.
Op de sportschool sprak iemand me aan, met ‘hee Mark, leuk je hier te zien.’ Ik aarzelde want ik kende haar niet, waarna ze zei dat ik toch Mark was, van Hunkemöller?! En toen ik ontkende, dat ik op hem leek, als twee druppels water. Ik zocht op LinkedIn en kwam bij deze Marc uit, op wie ik niet lijk.
De sloop van de Rabobank in Weesp is klaar, zodat de bouw van De Hofdame kan beginnen. We moesten enkele bouwtekeningen accorderen en kregen ons nieuw adres, aan de Prinses Irenelaan. De oplevering staat nu voor het tweede kwartaal 2024.
De afgelopen maand heb ik met veel geduld zinnen verzameld, van tv, uit kranten, van het internet. Van al die zinnen heb ik (met eigen bedenksels) een nieuwe bundel gecomponeerd: onder de slaapboom. Hij komt uit bij Uitgeverij crU van Nanne Nauta en daar ben ik natuurlijk blij mee.
Banaal
Tegenwoordig heet zoiets een lifehack, maar het zijn gewoon huis-, tuin- en keukentips. De mijne: geen fruitvliegjesvanger van HG (werkt niet) maar een glaasje sherry, waarin ze gegarandeerd een zalig einde vinden. Banaliteit is het eiland der gelukzaligen.
Vond de directeur van het Formule 1-circuit aanmatigend, met zijn uitspraak dat als je 38 rechtszaken wint je blijkbaar iets goed doet. De tendens in Zandvoort is Trumpiaans: je bent voor of tegen en o wee als je tegen bent, merkte een gemeenteraadslid. Het nationalistisch sentiment, met Max Verstappen als boegbeeld, wordt op de spits gedreven, zoals tegenwoordig zo vaak gebeurt. En dan wordt die gast ook nog benoemd tot officier in de Orde van Oranje-Nassau.
Woensdag ging ik aan het werk, omdat ik vond dat het wel kon. Ondanks de blauwe plekken, stramheid en schaafwonden. Gisteren in een Teams-vergadering vertelde ik mijn verhaal nog eens – taxi door rood, ik geschept – waarna een collega later mailde dat het goed was om te horen dat ik ongeschonden was…
In Weesp beginnen ze vandaag met de sloop, waarvoor we van harte waren uitgenodigd om dat bij te wonen. Maar zeg nu zelf: daar is toch niets aan? Of is dat wel leuk: met een bouwhelm op een glaasje drinken op een voorspoedige bouw? Het kan ook te banaal.
Vrij zijn
Dagje vrij genomen omdat we in de middag naar de tegelhandel moesten. Een dag uit het boekje, met opstaan, wat eten en dan weer naar bed. Even overwogen nog een eindje te fietsen, maar met jarige Aatjan afgesproken voor een kop koffie op het terras op de hoek. Aatjan had aan de gracht jarenlang een fotostudio en mist zijn buurtje. Een vuilniswagen dwong de tram in de rem, waarna de vuilnismannen en bestuurder gingen bekvechten.
Dan toch naar de tegelhandel in Bunnik voor de laatste keuzes voor Weesp. De verkoper zei na een minuut al dat dit een prettig gesprek zou worden, waarna we tegels kozen, over zijn Franse vakanties hoorden in een vallei waar Franse Mirages doorheen denderen, wat ie machtig vond, en hij had veel wijn gekocht, uit heel Frankrijk, maar niet dat bocht uit de Jura of Bourgogne. En hij had stiekem een ventilator in het vakantiehuisje gesmokkeld, anders was het niet te harden. Ook veel te weten gekomen over Bilthoven.
Thuis stonden er op de werktelefoon enkele gemiste oproepen en zag ik heel veel mails. Thuis blijven was een goede keuze. Nu een cava, op de laatste keuzes. Er is geen weg terug.
Vraagtekens
Voor de verandering heel vroeg op de fiets (de hitte vermijdend) met als extra bonus nergens oponthoud door verkeerslichten, auto’s of andere weggebruikers. Een non-stoprit gebeurt zelden. Ik moet trouwens wel fietsen, omdat andere sport door mijn frozen shoulder niet kan.
Op de tegels na zijn alle keuzes voor ons Weesper optrekje gemaakt. Beperkte keuzes waar het de deuren en vooral de badkamer betreft. U kunt alles in de showroom kiezen, was het adagium tijdens de eerste bewonersbijeenkomst in juli, maar online gold dat niet. Dus geen douchetoilet, geen waskommen. Maar luxe moet je niet overdrijven. Al met al loopt het meerwerk flink op. Ik wist niet dat een stopcontact driehonderd euro kost. We hebben er zeven extra.
Deze week, na initiatief van vriend Jack, weer eens met hem afgesproken, na zegge en schrijven tweeënhalf jaar. Ik ben sociaal aartslui, weet ik, gemakzuchtig zelfs, terwijl ik ook weet dat je in vriendschap moet investeren. Nu ja, het was een fijne ontmoeting, een fijn weerzien.
In een ode aan de roadtrip in NRC las ik een citaat van Von Goethe, die in Rome op Grand Tour was: ‘Ik ben hier voor het eerst in harmonie met mezelf gelukkig en verstandig geworden.’ Ik deed mijn best het op mijzelf te betrekken (Gelukkig? Ja! Verstandig? Nee. In harmonie? Haha.) en zocht reizen die in de buurt kwamen: enkele waren dichtbij, maar totaal in overeenstemming zijn met jezelf en alles om je heen? Kan een mens te veel twijfelen aan zichzelf?
Terug
Ik had vandaag enorm zin om de epic te pullen, zodat ten minste een van de slices in progress zou staan. Maar we moesten bij de notaris onze handtekening zetten onder het koopcontract.
Ik ben weer heel. Roos is terug van een paar dagen Valencia. Ik slaap beter, eet met meer smaak en alles is leuker, fijner. Dat gebeurt na negentien jaar. Volgend jaar zijn we twintig jaar samen en tien jaar getrouwd.
Er was ook een snik om Olivia Newton-John, die eindelijk in Xanadu mag zijn.
Mooi liedje van Lotte.
Omdraaien
‘Boeren zijn de lul door het stikstof gelul’. Jammer van de lelijke herhaling, dacht ik toen ik het spandoek zag tijdens mijn fietstoer door Waver. ‘Boeren zijn de lul door die stikstofkul’, was al veel beter. Maar goede taal is niet waar boeren voor vechten. Dat is sowieso bedenkelijk, dat iedereen overal tegen vecht, zich verzet en anderen veroordeelt. Zoals bij die vrouw die op Flipper sprong. Een slecht idee, maar Nederlanders vinden dat ze iets moeten doen, dus werd ze bedreigd (via sociale media natuurlijk). Nederland mag weer eens leren tot tien te tellen.
Gisteren draaide Roos zich in bed nog eens lekker om, te dicht bij de rand, om als een lemming van het bed te storten. Het zag er grappig uit, maar de blauwe plekken zeggen iets anders. We hebben een weekendje Parijs voor de boeg. In aanloop de herhaling van Chansons gezien, de bromance tussen Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps. Prima om in de stemming te komen. Morgenavond zitten we certainement in Bouillon Pigalle.
Wat Weesp betreft: de hypotheekverstrekker voor ons huidige appartement moet ook akkoord gaan met de financiering, waarna dan toch echt de notaris. De afspraak voor de tegelboer staat, de keuken kiezen we over twee weken en is alles ondertekend, dan beginnen twee jaren van dubbele lasten. Hopelijk kan ik mij af en toe een blogje veroorloven…
Ventileren
‘Er is een bijdrage van een tientje. Had de fysiotherapeut dat niet verteld?’ Nee, evenals dat hij voor het eerste consult 52 euro rekende in plaats van de beloofde 38. Het tientje (komt bovenop het reguliere consult) was voor de scan van mijn rechterschouder, waar een beginnende frozen shoulder is vastgesteld. Ik heb er inmiddels drie maanden last van. Het wordt erger, zeiden de echomakers, maar ooit houdt het op.
Voor de vierde keer in korte tijd heeft een kl&%^$# mijn ventiel losgedraaid. Drie keer eerder had ik het niet door en zat ik plots met een lege band. Maar sindsdien kijk ik telkens naar het ventiel. Het was opnieuw weg, maar ik kon er een nieuwe op doen. Het gebeurt steeds als ik mijn fiets in de rekken iets verderop plaats. Als een soort waarschuwing: dit fietsenrek is van ons. Grachtenvolk is lang niet zo keurig als je denkt. Glas in de vuilnis is heel gewoon; vuilnis die je gerust drie dagen buiten laat staan. En gisteren vond de bovenbuurman het nodig tot 23.00 uur lekker op de piano te rammen.
De bank heeft onze offerte voor Weesp goedgekeurd. Volgende stap de notaris. Intussen belde de tegelboer voor een afspraak. We zijn telkens verbaasd hoe gemakkelijk het allemaal gaat.
Wij zijn van 38, en jullie?
Hee, nog een Wapen van Wormer? Het drong direct tot me door dat ik in Wormer rondjes reed. Wormer is het Hotel California van de Zaanstreek; nauwelijks verkeersborden die je het dorp uitleiden. We are programmed to receive […] but you can never leave! Gisteren de tweeduizend kilometer dit jaar gepasseerd. Ik ben amateurwielrenner en houd van fietsen, maar die Tour, of welke andere wielerwedstrijd, interesseert me totaal niet.
Op 12 juli mogen alle bewoners van De Hofdame naar de showroom in Amstelveen van de badkamerleverancier. We stellen ons voor dat we ons voorstellen als de bewoners van nummer 38 en dat mensen hun nummer noemen en dat het dan rekenen wordt of we buren zijn. Of we goede buren worden blijkt later.
Ik kom moeilijk door de bundel ‘De introductie van het plot’ van Frank Keizer. Ik ken Frank van vroeger, van toen hij bij Perdu werkte en ooit was hij te gast bij mij thuis (voor een diner met Maarten van der Graaff en Ton van ’t Hof, onder het mom van Amsterdam Renaissance). Frank noemde zich toen al Marxist en was maatschappelijk geëngageerd, wat al bleek uit zijn eerste bundel ‘Dear World, fuck off ik ga golfen’. Ook in deze bundel staat de maatschappij centraal; meer specifiek de manier waarop de wereldmaatschappij historisch tot stand kwam en wat we daarvan nog niet wisten. Zware kost. Desondanks klatert af en toe een gedicht van de pagina, door de juiste woordkeuze en mooi taalspel. Maar veel zinnen gaan ten onder aan woke-heid, woke-ness, hoe noem je dat? Frank is wakker, toont hoe de wereld in elkaar steekt en ik vind dat wel oké. Waar ik mee worstel, zijn de vele beladen, zeer zwaar aangezette zinnen.
niet langer gecatalogeerd visioenen van de anomie van aarde wie weerstand biedt
al die gebruiken en gewoonten die een encyclopedisch imperialisme wil omvatten
geen utopische plannen of nieuwe solidariteit dit lapje grond is niet representatief
er is niet één groep of strijd die op zichzelf het kapitalisme zal kunnen omverwerpen
zo is er in het maleis een inclusief en een exclusief wij terwijl het westen ondeemoedig
een veroverend wij introduceerde (beter was Maleis, on-deemoedig)
een reden en de rationalisatie van een beschavingsmissie
Ik weet: het is te gemakkelijk om zinnen, woorden aan te halen die niet bevallen. Mijn punt is dat ik weinig leesplezier ervaar. De bundel buigt door van het politiek-correcte (bij gebrek aan een beter woord), van schrijven hoe het zit en wat juist is; ergo de introductie van de politieke les.
Wat wel bevalt? De tegenspreker die de dichter opvoert bij menig introductie, iemand die direct reageert en reflecteert op wat de schrijver schrijft. Op pagina 52 halverwege staat dat je moet durven afwijken van de schema’s, informeer je over het pad dat werd uitgesleten. Misschien is dat wat Frank hier constant doet: ongebruikelijke dichtkunst bieden. Misschien dat ik na herlezen dichter bij zijn bedoelingen kom, hem beter begrijp (en waardeer).
Taaliban
‘Ik heb als corrector alles te verliezen, waar anderen alleen maar kunnen verrassen’, zei ik tegen een collega vlak voor het Groot Dictee, het eerste voor onze redactie. Sommige collega’s waren gespannen, anderen deden niet mee.
Een van de twee organisatoren sprak achteraf over een juniorenversie, wat ik tegensprak. Het dictee had een goede (politie)verhaallijn, veel lastige woorden als kafkaësk en mouches volantes en klassieke valkuilen als fata morgana, in groten getale, ge-sms’t en carrousel. Aan het einde had ik het minste aantal fouten. Een collega zou me ‘ingemaakt’ hebben als hij zijn koppeltekens beter had gebruikt. Een andere had maar twee fouten meer en zat dus in mijn kielzog. Iemand noemde me lid van de Taaliban. We namen het leuk serieus. Volgend jaar mag ik het dictee maken. ‘De patjepeeër pakte zijn piccolootje en stopte hem in de dacquoise.’
Ik heb me aangemeld voor de politieboot tijdens de Canal Pride en mag erop, mits het lukt een uniform te lenen. Collega’s vroegen me of ik iets wilde vertellen en of ik wel een leren broek heb. Homofobie is nooit ver weg.
De taxatie van ons appartement is boven verwachting goed. Ruim boven onze eigen schatting. Het komt helemaal goed met Weesp. Het is wachten op de notaris.
Bouwprelude
Stelde ik de bouwprojectbegeleidster een vraag dan zei ze: ‘En dan maak ik mijn verhaaltje af.’ Luisteren deed ze niet zo goed. We gaven direct aan de keukenboer te willen die de bouwer voorstelt, maar ze bood steeds de optie voor een andere keukenleverancier aan. Nu ja, it’s for the greater Weesp. We zagen snel waar de bouwer winst maakt: stopcontacten, waarvan er erg weinig op de bouwtekening staan.
De taxateur kwam langs: een joviale ouwehoer, die professioneel oogt. Hij wil ons appartement te zijner tijd graag verkopen. ‘De tijd dat er dertig kopers tegen elkaar opbieden is voorbij’, gaf hij ons mee. Tegelijk zag hij de kansen voor ons appartement, een doelgroep. Het woord expats viel. De taxatie komt binnenkort. Ook moeten we binnen drie weken de nieuwe keuken kiezen.
Zeggen dat je bij de politie werkt, is als een kwartje in een automaat stoppen. De makelaarman had ooit een irritante agent tegenover zich, een stugge, onwrikbare diender, wat op verbaal verzet stuitte van de makelaar. Het was enige jaren geleden, maar hij was nog steeds boos.
Doen of denken
Het verschil tussen de blogs van Ton van ’t Hof en die van mij, is dat hij schrijft over wat hij denkt en observeert (wat hij met verve doet), waar ik schrijf over wat ik doe. Ik vroeg me ook af waarom en denk dat het komt doordat ik nog werk, bij de politie. Daar is veel over te zeggen, wat ik niet doe. Of ten hoogste voorzichtig. Ik ben me bewust van mijn positie.
Het kan ook zijn dat ik geen originele gedachtes heb.
Over een workshop werkgeluk kan ik wel schrijven. Het was een sessie waar ik weinig aan had, omdat al ik al snel kon vaststellen dat ik behoorlijk tevreden ben met het werk dat ik doe. In dat opzicht was de sessie dan weer wel nuttig. Het is alleen dat je anderhalf uur hoort wat je kunt veranderen als je ontevreden bent.
Met het oog op de taxateur / makelaar die binnenkort langs moet komen, stelde Roos zelf voor om de studio op te ruimen. Die is nu prettig opgeruimd. Er staan vier tassen klaar voor de kringloop. Alsof we ons al voorbereiden op een spoedig vertrek naar Weesp, waarvan echt nog geen sprake is. Het wordt pas serieus als we naar de notaris gaan. Hier graag uw handtekening, kan een fijne zin zijn.
De kriebels
Alles koek en ei met de financieel adviseur, die ooit anti-kraak woonde en muzikant (toetsenist) was en op het punt stond van landelijk doorbreken. Maar hij had de verkeerde producer en koos als econoom uiteindelijk voor de zekere kant van het bestaan. Onze aankoop (zoveel is zeker) is een al lokaal netwerk. De bouwer zit in Mijdrecht, de makelaar in Weesp, keukenleverancier in Lijnden, adviseur in Naarden en hij raadde ons een taxateur aan, ook uit de buurt.
We hebben al veel pret met de keuze voor de inrichting. Binnenkort mogen we op bezoek bij de showrooms voor de badkamer en keuken. Omdat het vermoedelijk de laatste keer is dat we verhuizen, gaan we nergens op bezuinigen; en het budget laat het toe.
Het duurt echter nog zeker anderhalf jaar voor we kunnen denken aan verhuizen, maar als een Marie Kondō gooide ik vandaag twee zakken kleding weg. Roos had ook de geest en schuurde en schilderde de terrasdeuren en bestelde nieuwe luchtroosters. Ik liet de auto wassen, kreeg advies van een truckchauffeur over de bandenspanning (sorry meneer, 2.0 achter is te weinig) en terug verfde ik over het beetje waterschade in de woonkamer, maar dat was niets in vergelijk met Roos. Die intussen nog rendang maakte. We doen er friet bij.
Doe niet zo lullig
Nadat de penis jarenlang niet te zien was op tv, brengen betaalzenders hem steeds vaker in beeld. Publiciste Linda Duits vindt dat maar niets. ‘Het effect van een slappe lul is anders dan dat van een parmantige tiet. Het is komisch en kolderiek, eerder aandoenlijk dan opwindend.’ Pardon? Is mannelijk naakt minder prettig om te zien dan het vrouwelijke?
Vrolijker nieuws: we willen het nieuwbouwappartement in Weesp graag kopen. Oplevering (mits zeventig procent van de appartementen is verkocht) wordt najaar 2024. Gisteren waren we op gesprek. Het eerste wat de makelaar wilde weten is waarom we een plek aan de Prinsengracht willen verruilen. Typisch makelaar, besef je, dat alles draait om locatie. We sputterden iets van rust en meer groen en dat ik de Amsterdammers niet meer zo leuk vind. Maar dat is sowieso iets van de Randstad zei ze verstandig.
Over twee weken tekenen we voor koop, waarna we twee maanden hebben om de financiering rond te krijgen. Dat is een voor ons nieuw verhaal van overwaarde, overbruggingskredieten en extra maandlasten. Gelukkig is er sinds gisteren een heel behoorlijke politie-cao, dus ach… we rooien het wel.
De Hofdame zegt toch welkom
Ik hoorde Roos toevallig antwoordden dat we nog belangstelling hebben, maar ja, in wat? Weesp bleek snel. Er is in de Hofdame alsnog een plek opengevallen en wij maken zowaar kans. Vrijdag volgt een gesprek. Ik had er geen enkel vertrouwen in toen we op de reservelijst kwamen, maar kansen keren. Na een wederzijds ja volgen meer gesprekken, met hypotheekverstrekkers, makelaars en ander volk. Het hoort erbij.
Het weekje rust zit erop, voor mij vrijdag al, toen mijn piket begon. Ik lag vannacht wakker van een artikel dat woensdag klaar moet zijn, bleek volgens de briefing die ik vandaag kreeg. In overleg met de eindredacteur een nieuwe datum afgesproken. Volgende week mag ik een collega spreken over haar onderzoek naar journalistieke vrijheid binnen de politie. Dan kom je direct op het verschil tussen journalistiek en bedrijfsjournalistiek.
Omdat ik heel het weekend paraat stond en het werk voor vandaag was gedaan, ging ik een rondje fietsen. Ik ben dit jaar de 1000 kilometer gepasseerd.
Mark van der Schaaf 