Caroline de Gruyter stelt in de NRC dat het misschien maar beter is dat ze gaan, de Britten. De Brexit is geen momentopname, maar het gevolg van een lange, onwillige relatie met Europa. Een relatie die over achttien dagen stopt, of wat later misschien, maar het lijkt onafwendbaar. Ik ben benieuwd wat er gebeurt als de Brexit doorzet.
Een relatie opbouwen met een land dat niet in de Unie zit, is ten slotte vaker gedaan.

Vandaag een bezoekje gebracht aan mijn vader. Hij lijkt zijn oude routine op te pakken, gaat gelukkig weer mee op de reisjes (bustripjes) die het verzorgingstehuis regelt. Maar een lang gesprek is moeilijk, evenals andere vragen stellen dan gebruikelijk. Woorden zijn triggers voor het eigen verhaal. Vraag ik of hij wel meer eet (doktersvoorschrift, maar dat weet ie niet meer) dan noemt hij steevast het avondmenu op (veel te veel voor me) en weet hij wat amper wat hij bij de lunch at. Zijn verhalen zetten zich vast. Toch zit er nog energie in hem.

De kranten stonden ook zaterdag vol van Real Madrid – Ajax. Maar mensen, het zijn magere tijden als we lyrisch worden over de uitslag van een voetbalwedstrijd. Van hetzelfde laken een pak: houd toch op met die Verstappen en dat zelfs zijn trainingen voorpaginanieuws zijn. Nederland hunkert te veel naar erkenning.