Ik ben al dagen onderweg voor een artikel over verzuim en vind het heerlijk. Vrijdag was ik in Driebergen, maandag in Sprang-Capelle, morgen Zaandam en vandaag Maastricht, waarvoor ik ruim vijf uur onderweg was. In de trein zat een hip duo dat lachgaspatronen gebruikte, wat gepaard gaat met een hard sissend geluid. Naar wat de jongen hardop zei leek hij me niet al te snugger (but who cares if you’re hip) en daar gaat het lachgas vast geen verbetering in brengen. Maar het is zijn brein.

Ik was een halfuur te vroeg op bestemming, vroeg aan de baliemedewerkster of de kantine nog open was, wat zo was. Zij zou mijn afspraak bellen dat ik wat later zou komen. Ze waren echter niet bekend met de westerse lunch, waar een broodje naar binnen duwen niet lang duurt. De dame was verrast door mijn snelle terugkeer, zo ook mijn afspraak. Het leidde een goed en mooi gesprek in, wat ook geldt voor die andere  gesprekken. Morgen het laatste interview en dan als de wiedeweerga uitwerken. De deadline nadert. Wee mij 😉

Ik hoorde in het journaal een prozaïsche zin, van een dame die Boeing gaat aanklagen:

Een vliegtuig die veiliger hoort te zijn dan onze benen op straat.