Nog klachten, vraagt de cardioloog aan mijn vader. Neu. Ergens last van? Neu. Gaat het goed? Prima. Het jaarlijkse hartonderzoek was weinig verheffend. Het vergde wel logistiek inzicht en handelen, met vader in de rolstoel (mijn knie doet pijn) en ik die de stoel duw en hij duwt zijn rollator. Een apart gezicht, zo’n vader-zoontreintje door het ziekenhuis. Onderweg werden we nog aangesproken door een vrouw: ‘Ik ben de dochter van Marga, ken je die nog? Van het zwemmen… ‘Nee, sorry, ik weet dat niet meer’, verontschuldigt hij zich, waarna ik me meende te herinneren dat Marga een voormalige vriendin was. Ook de herinnering aan liefde kan slijten, als het liefde was.

De eerste week coördineren in Den Haag goed doorgekomen. Mede doordat nog velen op vakantie zijn en er weinig nieuws te melden is. En wat er groots werd gebracht (de ‘inbrekende’ zoon van Halsema) was klein.

Het milieu is nog wel groot in het nieuws, verontrustend nieuws, over uitputtende landbouw die tot voedseltekorten in 2050 leidt, en ontbossing, in Duitsland, door insectenplagen, verdroging en kwetsbare monocultuur. Vooral de schorskever houdt flink huis. Die maakt gangenstelsels in de bast en blokkeert zo de vochtvoorziening van de boom. Ontbossing is sowieso verontrustend, zeker die in de Amazone en in Azië (en waar eigenlijk niet?). Maar in Duitsland komt het bijzonder hard aan. Want:

Bossen zijn al eeuwen sterk verbonden met het zelfbeeld van Duitsland. Onder meer de sprookjes van de gebroeders Grimm en de schilders en dichters van de 19de-eeuwse romantiek bezorgden de Duitsers een sterk ‘Waldbewusstsein’.

Zou Nederland, als eens zeevarende natie een Meeresbewusstsein hebben, een zeebesef? En hoe uit zich dat tegenwoordig? Dichten we nog over de zee? Zijn er nog zeeschilders van naam?