Ruim driehonderd berichten in onze WhatsApp-groep en circa tachtig mails stonden me na de vakantie te wachten. Ik kan me jaren herinneren waarin het aantal mails na vakantie naar de vierhonderd liep, maar in het zakelijk verkeer doet mail er steeds minder toe.

Sjoerd de Jong, ombudsman bij de NRC, ging in op de weigering van een Engelse auteur om geïnterviewd te worden door Nederlandse journalisten. Reden was (ik citeer De Jong) een „ondraaglijk” onderhoud met een verslaggever van de Volkskrant. Toch kwam er een interview, met NRC. In dat gesprek zegt de schrijfster dat ze erop gokt dat de journalist „heel arrogant” haar boek niet had gelezen en maar bleef vragen wat ze vond van identiteitspolitiek.

De Jong vroeg het artikel op, las het en vond het een schurende maar ook openhartige en eerlijke gedachtewisseling, waarna hij zijn column afsluit met de zin: een interview is geen audiëntie, het is ook altijd een – wederzijdse – confrontatie. Een standpunt waar ik het volledig mee eens ben. Opschrijven wat de ander dicteert kan immers altijd nog.

NRC bracht opnieuw een kritisch artikel over president Trump, bij monde van een gepensioneerde ambassadeur. Ik dacht over de vraag waarom de VS juist nu een handelsoorlog zijn begonnen met Europa. De kwestie zelf lijkt klein (subsidie voor Airbus versus subsidie voor Boeing), maar misschien is het zo simpel uit te leggen als Amerikaanse steun voor het VK, dat Amerika Europa dwingt om op twee fronten te vechten. Als de Brexit straks een feit is, zou het me niet verbazen als de importheffingen met een Trump-tweet naar de achtergrond verdwijnen.