‘Meneer, meneer, mag ik u wat vragen?’ Voor me staat een vriendelijke heer; uit Noord-Afrika zegt ie later. ‘Meneer, kunt u mij uitleggen wat AOW is en oudedagsvoorziening?’ Heb ik weer, dat ik kennelijk oud genoeg ben om als AOW-kenner te worden gezien. Ik leg hem zo goed mogelijk uit wat ik weet, waarna hij zegt dat ie een brief heeft gekregen. Volgend jaar mei gaat ie met pensioen. ‘U moet weten, ik heb hier lang gewerkt. Ben in 1968 gekomen en was lasser in Rotterdam. Ik krijg volpensioen, heb hard gewerkt.’ Ik wijs hem erop dat ie beter kan bellen met zijn pensioenfonds voor meer uitleg, maar hij bedankt me al, verontschuldigt zich drie keer voor het storen en geeft me een hand. Senioren onder elkaar.

Zag vanmorgen een documentaire uit 2016 over 9/11, vijftien jaar later. Aan het woord kwamen Vlamingen en Nederlanders die daar toen woonden. Ze zochten plekken op waar ze op het moment van de ramp waren en waren opnieuw geëmotioneerd, evenals enkele New Yorkers. Er kwam een reli-groepje in beeld dat bij Ground Zero de Lieve Heer om steun vroeg, waarna werd gezegd dat Amerika er sterker door was geworden. Ik vind Amerika vooral angstiger. Met Trump als belangrijkste (en hopelijk laatste) exponent.

Op 9/11 werkte ik in Dublin, voor het callcenter van UPS. Mijn dienst was net begonnen toen we met grote spoed naar buiten moesten. Alsof het gebouw in Tallaght ook een doelwit kon zijn. Later op de dag – er moest wel gewerkt worden – werd de volle omvang van de ramp duidelijk.