Niet alleen in Nederland worden woorden tot op de milligram gewogen. Onlangs schreef ik over Supergau, waarin ik de Europese eenwording naar Oostenrijks voorbeeld wil modelleren, met districtsstaten als Niedergau (Nederland) Frangau (Frankrijk) et cetera. In werkelijkheid is Supergau een initiatief om kunstprojecten en kunstenaars in Oostenrijk samen te brengen. Zwager Theo is een van de curatoren van het programma. Gisteren sprak ik hem over de voortgang, waarna bleek dat een groep wetenschappers struikelt over de naam Supergau. Schrijf je Super-GAU, dan heb je het over rampen van nucleaire proporties, zoals Tsjernobyl en Fukushima. Een naam als Supergau zou onrecht doen aan al die slachtoffers, was de teneur in kranten, die mijn zwager en passant betitelden als Supergauleiter, als wrang vergelijk met ’40-’45. Mijn zwager is verrast door de kritiek en merkt dat Links probeert de Rechts-populistische media mee te krijgen in het verzet tegen dit kunstproject. Hij gaat binnenkort praten met de criticasters, maar vreest onverzettelijkheid en een groot gebrek aan relativering.

Ik kreeg vorige week een mail waarin stond:

deze Epic zijn we aan het uiteenrafelen, waaruit ‘capabilities’ voortkomen. Bij de capability kan al een conceptuele oplossingsrichting worden aangegeven.