Vader is over, zit nu in een verzorgingstehuis in Purmerend, waar de ontvangst warm was en hartelijk. Verhuizen, meldde ik eerder, was noodzaak, want zelfstandig wonen ging al lang niet meer. Hij moet nu twee weken in quarantaine, want wonder boven wonder is dit tehuis geen sterfhuis. Hier is nog niemand overleden aan corona en geldt een strikt beleid van niemand erin of eruit. Wij verhuizers werden gedoogd, maar steeds met maximaal drie personen. Bij zijn oude huis hoorde ik in de hal twee hoogbejaarde dames zeggen dat er weer één dood was, gevolgd door een ‘dat heb je met oude mensen.’

Bij het verhuizen dacht ik goed te tillen, consequent vanuit de knieën, maar gisteren kwam de pijn acuut. Heel mijn rug op slot. Ik kon niets anders dan platliggen en heel, heel voorzichtig bewegen. Vandaag gaat het niet veel beter, een fractie hoogstens, dus normaliseer ik mijn lijf met pijnstillers en rust. Ik denk ook dat het een stressreactie is op de afgelopen maand vol (mantel)zorgen.

De verandering moet voor mijn vader ingrijpend zijn. Hij wil sowieso niet over emoties praten (hij zegt domweg dat hij je niet kan verstaan) maar momenteel lijkt hij erg in zichzelf gekeerd. Hij roept alleen wat ie voelt, dat ie het koud heeft, dorst heeft, moet plassen, waarna iemand iets moet doen. Bij het opruimen kwamen we veel foto’s tegen, bankafschriften uit de jaren 80 en verjaardagskaarten van de kleinkinderen. We vonden in de collectie ook nog twee tietenmokken. Het keukenschort met tepelkwasten wisten we blijkbaar eerder te lozen.