Engel op mijn schouder

Einde van de rit. Het is op de Weesperstraat groen licht voor de fietsers. Ik zie een auto aarzelen en stoppen en rijd door. Op dat moment echter komt er achter de andere auto een auto vandaan die me schept. Het is een taxi die door rood reed. Ik vlieg met fiets door de lucht en smak pijnlijk neer. Wonder boven wonder beland ik niet op mijn hoofd of nek en breek niets. Wel een scherpe pijn in mijn rechterschouder, waar ik de frozen shoulder heb. Mensen die het zagen gebeuren, tillen me naar de kant. Ik ben helder, weet wat er is gebeurd. Ik heb grote schaafwonden op mijn linkerarm en heel mijn linkerkant doet pijn, vooral mijn bovenbeen. De politie is er snel bij en ook een ambulance. Daar word ik verzorgd. De ambulancedame zegt dat mijn goede gestel de klap heeft opgevangen, maar dat het de komende dag afzien wordt. De taxichauffeur wil direct het schadeformulier invullen, maar daartoe voel ik me niet in staat. Ik moet een blaas- en drugstest doen van mijn collega’s, evenals de chauffeur. Negatief. Morgen het schadeformulier doen en naar de huisarts voor een tetanusprik, op advies van de ambulancedienst. Daarna moeten de verzekeraars het onderling oplossen. Dan moet eerst mijn fiets ter reparatie.

Na een halfuur is alles afgerond en strompel ik naar huis. Roos is snel gekomen en neemt mijn fiets ter hand die aan diggelen is. Ik besef, rationeel, dat ik geluk heb gehad. Over twee weken ga ik met vakantie. Hopelijk ben ik dan voldoende hersteld.